Kawiarnia

Mike

Szybkim krokiem wszedł do kawiarni, zatrzasnął za sobą drzwi i rozejrzał się uważnie po stolikach. Nie patrzył na twarze, lecz nie dostrzegł nigdzie burzy rudych włosów - nie było jej jeszcze. A może się przefarbowała? E, nie byłaby sobą. Uspokojony ruszył do najbliższego stolika.

Rukia

Szklane drzwi uchyliły się powoli, a do środka wkroczyła drobna sylwetka rudowłosej dziewczyny. Pobłądziła wzrokiem po zgromadzonych, próbując doszukać się znanej jej sylwetki.
Czyżby zmienił się nie do poznania? Przeklęła w duchu. A i w tym momencie dostrzegła znany jej profil twarzy.
-Mike ! - pisnęła, nie zastanawiając się,że zwraca na siebie uwagę innych gości kawiarni.

Mike

Z ulgą dostrzegł znaną sobie postać. Podniósł się by mogła go zobaczyć, lecz jak się okazało, niepotrzebnie. Usta wygięły mu się w uśmiechu, gdy wypowiedziała jego imię, odsunął krzesło i ruszył w jej stronę.

Rukia

Rukia podbiegła do chłopaka i przytuliła go z całej siły. Zadarła brodę ku górze, wpatrując się w niego pełnym zadowolenia piwnym wzrokiem.Dziwiła się sama sobie, że cieszy się aż tak bardzo na jego widok.
-Ale przytyłeś...- zachichotała niemal od razu, na wstępie. Usta dziewczyny wygięły się w pogodnym uśmiechu.

Mike

Nie mógł powstrzymac szerszego uśmiechu słysząc jej słowa. Wyglądało na to, że humor jej nie opuszczał.
-Byc może. Ale za to ty zrudziałaś.-odpowiedział z rozbawieniem przyglądając się jej uważnie.

Rukia

Naplotła na palec kosmyk włosów i zerknęła na niego z uwagą.
-To tak na starość. - skwitowała. Tak, tak. Takowe rudzielce to wcale nie siwieją, jedynie rudego im przybywa.
Dźgnęła go palcem w brzuch.
-Co z moją czekoladą? Załapie się na coś? - zapytała rozbawiona.

Mike

-Jeśli wytrzymasz kilka minut.-odpowiedział odsuwając się od niej i podchodząc do lady. Złożył zamówienie po czym wrócił do stolika. Usiadł na krześle i przyjrzał się Rukii uważnie.
-Nic się nie zmieniłaś.-stwierdził po chwili z uśmiechem.

Rukia

Spojrzała pośpiesznie, udając zmartwienie.
-Tooo źle? - jęknęła cicho, opadając na krzesło naprzeciwko niego. Założyła pod stołem nogę na nogę, łokciami oparła się o blat i wbiła wzrok w twarz chłopaka, błądząc po niej wzrokiem. Uśmiechnęła się kącikami ust.

Mike

Przyjrzał się jej krytycznym wzrokiem.
-No nie wiem. W sumie, w Twoim wypadku mogłoby byc lepiej.-stwierdził krzywiąc się lekko. Usta wygięły mu się w ironiczny, lecz wesoły uśmiech gdy oparł się o krzesełko.

Rukia

Wykrzywiła usta w zauważalnym grymasie, drapiąc się opuszkami palców po karku.
-Ej, miałeś powiedzieć, że jest dobrze ! A nie mądrujesz się mi tutaj. - wystawiła w jego stronę końcówkę języka i szturchnęła go pod stołem nogą w piszczel w karcącym geście.

Mike

Zmrużył lekko oczy.
-Nie kop. Wiesz, że nie mam skrupułów, kiedy chodzi o oddawanie.-ostrzegł ją. Zwrócił wzrok w stronę lady, skąd oczekiwał przyjścia kelnera z zamówienia.
-Człapie się jak stary ślimak paralityk.-mruknął pod nosem na tyle cicho, by nikt prócz Rukii nie mógł go usłyszec.

Rukia

Zaśmiała się cicho i powiodła za jego wzrokiem.
-Nie marudź. - mruknęła rozbawiona, opadając plecami na oparcie krzesła. Machnęła nogą znów, po raz kolejny zaczepnie szturchając go czubkiem trampka w piszczel.
-Co mi powiesz? - zapytała, próbując dowiedzieć się jakiś ciekawych nowości z jego życia.

Mike

Oddał jej pod stolikiem po czym spojrzał na nią z niewinną miną.
-A co chciałabyś usłyszec?-zapytał swobodnie nie będąc pewnym, o czym dziewczyna chce słuchac.

Rukia

Wsunęła rękę pod stół i sięgnęła dłonią w kopnięte miejsce, rozmasowując je przez krótką chwilę. Rzuciła mu karcące spojrzenie.
-Co robiłeś, jak sprawy sercowe, dlaczego się nie odzywałeś, jak tam twoja siostra, widziałeś się z rodziną? bla bla...- mruczała pośpiesznie, obrzucając go potokiem pytań.
-Już się bałam, że zapomniałeś o mnie...- dodała z miną pokrzywdzonej, małej dziewczynki.

Mike

Uniósł brwi, gdy zaczęła wymieniac listę interesujących ją tematów.
-A może by tak po kolei?-zaproponował z sarkazmem.
-Siedziałem w domu rodziców i usiłowałem przekonac ojca, że nie jesteśmy ostatnimi potworami, sprawy sercowe nijako, siostra zniknęła, częśc rodziny próbowała mnie uszkodzic a druga częśc uratowac przed uszkodzeniem.-wyjaśnił na jednym wydechu. Nie sądził by ta odpowiedź usatysfakcjonowała dziewczynę, ale przynajmniej nakreślił jej ogólny zarys jego poczynań.
-I nie, nie zapomniałem o Tobie.-dodał po chwili namysłu.