Dom Garray'a

Garray

Spojrzał na nią z uwagą, po czym roześmiał się niespodziewanie.
-Powiedziałaś to tonem prawdziwej męczennicy. -stwierdził z rozbawieniem.

Tamara

Usiadła spowrotem.- Bo nie chcę spać.- mruknęła spuszczając wzrok. Po chwili skierowała go na chłopaka, uśmiechając się.

Garray

Przewrócił oczami.
-To nie śpij. Ja tylko radzę, ale ostatecznie nie zamierzam być dyktatorem.-stwierdził robiąc łyk chłodnej już herbaty.

Tamara

- Hm, tak w tym momencie możesz powiedzieć, że jestem nienormalna.- wyszczerzyła się, delikatnie stukając palcami o blat stołu.

Garray

-Och, wcale nie twierdzę, że jesteś nienormalna. Myślę o Tobie coś zupełnie innego.-stwierdził patrząc na nią przenikliwym wzrokiem.

Tamara

Podparła obiema dłońmi głowę, przyglądając mu się.- A co na przykład?- zapytała, uśmiechając się słodko do niego.

Garray

Spojrzał na nią poważnie.
-Myślę o tym, co skłoniło Cię do ucieczki z domu. I myślę też o tym, dlaczego Cię to nie złamało, dlaczego wciąż jesteś normalną, wesołą dziewczyną.-odpowiedział cicho, patrząc na nią bez uśmiechu.

Tamara

Skinęła głową.- Uodporniłam się.- mruknęła.- Przeważnie nocowałam u koleżanek, a ojciec i tak nie wiedział, że mnie nie ma.- odpowiedziała po krótce.

Garray

-Sugerujesz, że był tak pijany czy tak zajęty własnymi sprawami?-zapytał, może niezbyt delikatnie, ale przynajmniej szczerze i prosto z mostu.

Tamara

- Swoją żoną.- odparła, kładac łokcie na blat stołu.- Taka macocha, kilka lat odemnie starsza.- dodała, wbijając wzrok w ziemię.

Garray

Kiwnął głową.
-Co nie zmienia faktu, że nie jesteś jedyną dziewczyną mieszkającą z macochą. A nie każda woli iść spać do obcych niż wrócić do domu.-stwierdził.

Tamara

- No, racja.- powiedziala.- Nienawidze tej kobiety.- dodała cicho, przecierając po raz wtóry dłonią oczy.

Garray

-Z jakiegoś konkretnego powodu, czy dla samego faktu, że zajęła miejsce Twojej matki?-zapytał spokojnie, patrząc na nią z uwagą.

Tamara

- Matki nikt nie zastąpi, jednak nawet nie z tego powodu, że się wepchnęła w moją rodzinę, ale odrażają mnie tacy ludzie jak ona, czyli osoba czująca się najbogatszą, najmądrzejsza i najładnieszą.- odpowiedziała, obracając pierścionek wokół palca.

Garray

-Rozumiem.-powiedział krótko i może rzeczywiście rozumiał. Nie zamierzył dalej jej męczyć pytaniami, chociaż chętnie dowiedziałby się jeszcze kilku rzeczy. W swoim czasie.-pomyślał spokojnie.