Jezioro Spokoju

June

June wstała, powoli udała się w stronę chłopaka.- Cześć, masz zegarek?- zapytała stojąc za nim, by ją ujrzeć chłopak musiałby się co namniej obrócić. Miała świadomość tego też, że chłopak mógł pomysleć, że nie do niego.

Gabriel

Uchylił rękaw bluzy. - Przykro mi, ale nie. - Rzucił, po czym odwrócił się. Teraz siedział plecami do jeziora i mierzył ciekawskim wzrokiem dziewczynę.

June

Przewróciła oczami, po czym bez pytania usiadła obok chłopaka. - Grunt to orentacja czasowa. Moja krew.- skinęła głową wyszczerzając zeby w szerokim uśmiechu. Odwróciła się tak, by mogła widzieć jezioro.

Gabriel

- Pewnie zgadza się co do sekundy, no nie? - Zapytał szczerząc się nieco wrednie. Spojrzał na taflę jeziora, która delikatnie falowała na wietrze.

June

- Najprawdopodobniej.- mruknęła kierując swój wzrok za wzrokiem chłopaka. Uśmiechnęła się lekko do siebie, odchylając głowę, kierując tym samym wzrok na niebo.

Radek

Lubił spokój, ciszę, ale nie samotność. Więc dlaczego przywędrował w tak odludne miejsce? A kto go wie. Radek stanął na granicy piasku i trawy, kilka metrów od wody. Lodowaty wiatr omiótł już jego twarz, zaś na rękach spowodował delikatną „gęsią skórkę”. Nie zważając na to podszedł bliżej wody.

Amelie

Ciemnowłosa przyszła tanecznym krokiem nad jezioro. Wtem zobaczyła nieznajomego. Do głowy wpadł jej pewien pomysł. Może i jest skrajnie nieśmiała, ale wszystko trzeba kiedyś przełamać. Nadszedł czas na zwyciężenie strachu przed odezwaniem się do napotkanego człowieka. Na pozór pewnym i sprężystym krokiem podeszła do Radka. Nie zważając na lekkie drżenie rąk i całego ciała, które mogłoby być spowodowane równie dobrze zimnem, uśmiechnęła się pogodnie.
- Cześć. - odezwała się cichym, melodyjnym głosem, w którym, o dziwo, nie można było wysłyszeć tego, jak bardzo się stresuje. Pierwszy raz w życiu odezwała się do drugiego człowieka, nie czekając na powitanie z jego strony. Przygryzła wargę, czekając na jakąś reakcję.

Radek

- Hey. - Odparł na chwilę odwracając głowę w jej stronę. Ton jego głosu był cichszy niż zazwyczaj, ale słyszalny. Wyciągnął dłoń przed siebie, poczuł pod opuszkami palców pióra. Tak, w szuwarach znajdował się łabędź. Chłopak wsunął mu w dziób kawałek chleba po czym zrównał się z dziewczyną, która właśnie do niego zagadała. - Jesteś z Francji? - Zapytał bez ogródek. Od razu zauważył specyficzny akcent.. ale może mu się tylko zdawało.

Amelie

- Zgadłeś. - uśmiechnęła się kątem ust. Usiadła, uginając nogi w kolanach, i zamrugała kilka razy, wpatrując się w jezioro. - Ty też? - zapytała, ciekawa odpowiedzi. Skoro tak łatwo poznał, pewnie tak. Może zaraz okaże się, że są starymi przyjaciółmi z dzieciństwa albo - jeszcze lepiej - dobrymi przyjaciółmi sprzed paru lat, którzy nie poznali się na pierwszy rzut oka. Uśmiech mimowolnie jej się powiększył, choć uważała takie rzeczy za bzdury. Skąd w tych rejonach znalazłby się ktoś, kto mieszkał w Paryżu albo okolicach i ją znał? Prawdopodobieństwo było bardzo małe.
- Geneviève jestem. Geneviève Blanc. - przedstawiła się spokojnie, tym razem nie czując już tak wielkiego skrępowania. Pewnie miała do czynienia ze swoim rodakiem. Objęła dłońmi kolana i oparła na nich brodę.

Radek

- Tak, niedawno przyjechałem. - Odparł uśmiechając się kątem ust. Spojrzał ostatni raz na odpływającego ptaka po czym przeniósł wzrok na dziewczynę. Miał słabą pamięć do twarzy, więc na pierwszy rzut oka na pewno jej z nikim nie skojarzy. Poza tym.. on także nie był raczej kimś godnym do zapamiętania. - Radek Od... znaczy Johnson. - Przedstawił się. Miał nadzieję, że dziewczyna nie zwróci uwagi na drobną pomyłkę.

Amelie

Brunetka zmarszczyła brwi, jakby usilnie starając sobie przypomnieć, dlaczego to nazwisko brzmi jej tak znajomo, a później uważnie popatrzyła na Radka. Zauważyła jego pomyłkę, o co zamierzała zapytać później,póki co skupiła się na dokładniejszym przypomnieniu sobie samej osoby chłopaka. Była niemal pewna, że skądś go zna.
Nagle olśniło ją. Znała go, i to bardzo dobrze. Nie pamiętała tylko, kim konkretnym dla niej był. Najprędzej postawiłaby na byłego albo kogoś niezbyt przez siebie lubianego. Może chodzili do jednej szkoły, albo coś.
- Mogę się założyć, że się znamy. - zakomunikowała. Wsparła się od tyłu na łokciach, przymknęła powieki i zaczęła melodyjnie nucić własnego autorstwa melodię.

Radek

- Serio? - Zapytał niepewnie, po czym opadł na ziemię. Zastanawiał się co miała na myśli brunetka. On nie miał znajomości. Najpewniej nikt z dawnej szkoły nie go nie pamiętał. Poza tym.. nie mogła go skojarzyć po imieniu czy nazwisku. Musiał zmienić pewne rzeczy przechodząc do tego kraju.

Amelie

- Wiem. - oznajmiła głośno, jakby było to nie wiadomo jak wielkie odkrycie - a zresztą, może i dla niej było.
- Chodziliśmy do jednego liceum. Tak mi się wydaje. Chyba że cię z kimś pomyliłam. - mruknęła niepewnie, zaczynając już wątpić w to, co mówiła. Niby była tego już pewna, teraz jednak coraz mniej.

Lisa

Przyszła nadal w szoku. Zaczęła płakać. Bała się wszystkiego... Przyszłości, reakcji Serafina... A do tego nie miała się jeszcze komu zwierzyć. Nevy nie ma, rodzina ją znienawidzi, Sefi odsunie sie od niej. Usiadła nad woda i rozszlochała się na dobre. Nie mogła przestać.

Serafin

Szedł szukając Nevy. Nagle w oddali zobaczył Lisę. Od razu pełen euforii podszedł do niej. Lecz w połowie drogi zatrzymał się.. Lisa... płakała?! Podbiegł do niej... Kochanie, co się stało? podniósł jej schowaną w kolanach głowę do góry.