Jezioro Spokoju

Ross

Przyszedł z Elodie nad staw, gdzie można było wypożyczyć łódki i popływać na wodzie. Zbliżała się, zdecydowanie - było duszno i niebo było granatowe. Spojrzał na Elodie.

Elodie

Weszła za Rossem i usadowiła się gdzieś przy brzegu. Nie chciało jej się stać w miejscu. Chwilę obserwowała niebo, aż w końcu znienacka pociągnęła go za nogawkę.
- siadaj. - zarządziła, szczerząc równe zęby w złośliwym uśmiechu. Niestety nie udało jej się go przewrócić, bo tyle siły chyba nie posiadała. Po raz kolejny niecierpliwie szarpnęła jego nogawkę, chociaż nie dała mu nawet czasu, by wykonał jej polecenie.
- no dalej, rusz tyłek. - mruknęła bardziej do siebie.

Ross

- dobra,dobra - pisnął pociągnięty w dół za nogawkę. jezioro było dosyć wzburzone, nietypowe. nieopodal przy brzegu były niewielkie, dwuosobowe łódki. - idziemy popływać ? -spytał.

Elodie

Pokręciła przecząco głową.
- Za jakiś czas, jak woda się nagrzeje. - odpowiedziała, jednak wbrew swoim słowom wstała. Chwyciła Rossa za rękę i jakimś cudem go podniosła.
- Ale ty możesz mi pokazać swoje zdolności pływackie. - wyszczerzyła się do niego trochę bezczelnie i ruszyła w kierunku wody.

Ross

- Ale, ale, alealeale... - wrzeszczał wpatrując się w zburzoną przez wiatr taflę wody. - Jest burza, jak walnie piorun to będzie ze mnie szaszłyk a nie pomidor! - wrzasnął zdesperowany.

Elodie

Parsknęła wesołym śmiechem i lekko poczochrała jego włosy.
- Proszę. - uśmiechnęła się niewinnie, przy okazji próbując zmiękczyć go spojrzeniem. Chciała zobaczyć, jak w tym zimnie Ross wskakuje do wody. Niezłe widowisko, nie ma co. Zanim jednak jej odpowiedział, wrzuciła go do wody z głośnym śmiechem.

/ zmieniam jej wizerunek, bo ten mi się znudził :3

Eliot

By zająć wolny czas postanowił wybrać się nad jedno z jezior. Nagle przystanął nad brzegiem, przyglądał się talii wody, kucnął chowając dłonie do rękawów od bluzy, z którą się nie rozstawał na krok.

Wunder

Przybiegł nad jezioro szaleńczym wręcz galopem. Zatrzymał się zziajany i jął uważnie rozglądać po okolicy. Wreszcie udało mu się uciec z opuszczonego od wielu dni domu Kylie Deliverance. Wunder nawet się nie zastanawiał, dlaczego dziewczyna zniknęła tak nagle, zostawiając go zupełnie samego.

Eliot

Kątem oka dostrzegł niedaleko psa. Uśmiechnął się delikatnie pod nosem, nie zastanawiając się dłużej usiadł na trawie. Usiadł po turecku. Po kilku minutach wzrok przeniósł na psa, czyżby owczarek niemiecki? Wyciągnał kawałek ciasteczka, rękę wysunął w jego stronę.

Wunder

Jako że Wunder był psiną wyjątkowo ufną w stosunku do ludzi, kiedy tylko dostrzegł, że stojący niedaleko chłopak na niego patrzy, od razu wprawił w ruch puchaty ogon i zaczął merdać nim wesoło. Przez chwilkę się wahał, czy podejść, jednak kiedy zauważył, że Eliot wyciągnął do niego rękę z czymś w dłoni, od razu ruszył żwawo w jego stronę.

Eliot

Zaśmiał się pod nosem, widząc jak pies się ucieszył. Widocznie "kocha" ludzi. Połamał ciastko na kawałki, położył obok siebie. Wzrok skierował na niebo, które już było granatowe.

Wunder

Wunder zatrzymał się obok chłopaka i zanim zainteresował się pokruszonym ciastkiem, przyjrzał mu się uważnie, by sprawdzić, że to na pewno nie jest Kylie Deliverance. Przekrzywił łeb, wpatrując się w obserwującego niebo chłopaka. Uznał to jednak za nudne zajęcie i już po chwili zajął się pochłanianiem ciastka. Mało tego jakoś...

Eliot

Uśmiechnął się blado, widząc że psiak w szybkim tempie pochłonął ciastko wyjął mała poczuszkę z resztą ciasteczek. Wyciągnął wszystkie i pokruszył. Poklepał go delikatnie po grzbiecie.

Wunder

Wszystkie ciastka wylądowały w żołądku psa niemal z prędkością światła. Wunder usiadł obok chłopaka i szczeknął wesoło w podzięce, nie przejmując się zupełnie tym, że robi to nieco za głośno. Jego ogon nadal poruszał się energicznie, niemal obijając o boki owczarka.

Eliot

- Skąd się tu wziąłeś, co? - zapytał, choć był świadomy tego, że pies nie odpowie mu na zadane pytanie. Z jego twarzy uśmiech nie znikał. Nagle na niebie pojawiły się niewielkie chmurki.