Jezioro Spokoju

Wunder

- Przez przypadek - odpowiedział, choć dla chłopaka zabrzmiało to jak kolejne szczeknięcie. Jak to pies nie odpowie? Oczywiście, że to zrobi! Tylko człowiek niekoniecznie go zrozumie.

Pazur

Kot wychylił się za drzewa. Już z daleka obserwował jak owczarek wpierdziela z prędkością wiatru ciastka, jedno za drugim. Napuszył się trochę ze zirytowania, poczuł się co niemiara dotknięty.Jakby nie patrzeć, mimo, że wcześniej nie zamierzał się pokazywać - on też tutaj był. I czaił się na okazje. Brzuch domagał się posiłku, burcząc i wołając o pomoc, kiedy ten wielki, kudłaty pies z ogonem, który przekraczał pole całego kota . Ten chudł w oczach. Może nie warto było przesadzać - w każdym razie był głodny.
Zmrużył ślepia, wertując wzrokiem sylwetkę postawnego psa.
-Sadło to Ci już nosem wychodzi... - burknął, stawiając ogon na baczność.

Eliot

Zaśmiał się kiwiąc głową. Wstał, otrzepał spodnie z liści. Uśmiechnął się do psa, powolnym krokiem zaczął zmierzać wzdłuż jeziora. Gestem ręki pokazał psu, by szedł razem z nim.

Phanaber

Szła brzegiem jeziora i zamyśliła się. Pech chciał, że akurat szła w przeciwną stronę, a że nie patrzyła przed siebie, to wpadła na jakiegoś chłopaka. Zaczęła się zbierać z ziemi.- O matko, przepraszam.- Powiedziała szybko.

Eliot

Bezszczelnie wyrwany z rozmyśleń spojrzał na nieznajomą dziewczynę. Podał jej dłoń, by pomóc jej wstać pochylajac się lekko w przód, rzekł - Nic się nie stało. - uśmiechnął się delikatnie.

Phanaber

Skorzystała z pomocy i odwzajemniła uśmiech.- Naprawdę mi głupio.- Przyznała.- Zazwyczaj nie wpadam tak na ludzi, musiałam nieźle odpłynąć.- Zaśmiała się sama z siebie, a potem przyjrzała chłopakowi.- Jestem Phanaber.- Przedstawiła się po chwili.

Eliot

- Eliot. Nie widziałem Cie jeszcze w palm Beach. Dopiero przyjechałaś? - także się przedstawił, po czym zapytał. Kątem oka spogladał od czasu do czasu na psa. Zastanawiał się, jak to jest. Gdzie idzie tam poznaje same dziewczyny.

Phanaber

Trochę się zmieszała, ale nie znaczyło to, że przestała się uśmiechać.- Tak jakby. Mieszkałam tu jakiś czas temu, ale potem musiałam wyjechać. Własnie wróciłam i przyszłam sobie powspominać.- Wyjaśniła, nie tłumacząc na razie przyczyn swojego wyjazdu. Właściwie, chyba bała się o tym mówić.

Eliot

Pokiwał głowa na znak, że zrozumiał to co dziewczyna do niego powiedziała. Kucnął, urwał źdźbło trawy, powrócił ponownie do pozycji stojącej. A źdźbło zaczął obracać w palcach, po chwili uniósł wzrok na twarz Phanaber z uśmiechem, powiedział - Masz tutaj kogoś bliskiego?

Pazur

Kot, czując się zwyczajnie zignorowany, nie był w stanie zignorować dopraszającego się pożywienia żołądka. Mimo wszystko nie zamierzał łasić się na daremne polowania, które w jego wypadku były marnowaniem czasu - kot zwyczajnie nie nadawał się do tego typu harców i zabaw w "kotka i myszkę". Przeciągnął się leniwie, rzucił pełne politowania spojrzenie kudłatemu psy i ruszył przez trawę, unosząc z gracją łapy ponad, jakoby próbował uchronić się prze kroplami rosy.
Kiedy zbliżył się na tyle, żeby przyjrzeć się z bliska potencjalnym dokarmiaczom. Jak na złość, szedł niemal utrzymując ich tempo - zwyczajnie dotrzymywał towarzystwa w krótkim spacerku. Wiadomo, doborowego towarzystwa nigdy nie za wiele.

Kot w końcu zrezygnował, odwrócił się na zadzie i pomknął w krzaki. [zt]

Phanaber

- Miałam.- Powiedziała i na chwilę jej uśmiech trochę osłabł.- Trochę za szybko wyjechałam, nie miałam nawet czasu z nikim się pożegnać. Wątpię, żeby ktokolwiek mnie jeszcze pamiętał.- Przyznała.- Ale to nie tak źle, poznawanie nowych ludzi jest całkiem ciekawe.- Dodała od razu i jej uśmiech się poszerzył.- A ty? Musiałeś się tu sprowadzić wtedy, kiedy mnie nie było. Skąd jesteś?

Eliot

- Z Kanady. Także tu spotkałem moją starą znajomą z piaskownicy. A wyjechałem, bo moja mama mnie denerwowała oraz mój ojczym swoim nałogiem. - powiedział krótko i treściwie. Nie miał zamiaru się rozgadywać na ten temat, jego zdaniem był to rozdział zamknięty.

Phanaber

- Nałóg.- Wypowiedziała to słowo i skinęła głową ze zrozumieniem.- Rzeczywiście, jest to coś, co sprawia mnóstwo kłopotów.- Przytaknęła. A potem się uśmiechnęła.- Palm Beach ma to do siebie, ze spotyka się tu ludzi z dawnych lat.- Powiedziała rozbawiona.

Eliot

Dopiero teraz dostrzegł kota, który szedł razem z nimi. Tak przynajmniej się wydawało. Wyglądał na mocno wychudzonego, przystanął na chwilę. Kucnął obok niego, wyciągnął z kieszeni resztkę ciasteczka. Podstawił go pod nos kota.

Phanaber

Też zauważyła kota. Przykucnęła i wyciągnęła rękę, żeby mógł powąchać, czy co tam.- Kiedyś pracowałam w tutejszym schronisku.- Przypomniała sobie po chwili.