Staw w lesie

Lisa

Dzięki. powiedziała. Wiedziała, że Esmee niezbyt umiała pocieszać. Zaśmiała się w duchu. Uśmiechnęła się.

Esmee · Gość

Uśmiechnęła się katem ust. Ta ona i pocieszanie to coś nowego. Nigdy tego nie umiała robić. Maiła tylko nadzieje, że jej się tutaj dziewczyna nie rozpłacze.

Lisa

Dobra, pomogłaś mi. powiedziała i pocałowałą kuzynkę w policzek. Dodała jej otuchy samym byciem tutaj. Usmiechnęła się.

Kanon

Chłopak wszedł. Rozejrzał się, nowe otoczenie. Było tu ładnie wiec przysiadł gdzieś sobie oglądając obłoki.

Amelie

Brunetka przyszła nad staw, poruszając się tak cicho, jak gdyby była istotą bezcielesną, unoszącą się nad ziemią. Dostrzegła jakiegoś chłopaka. Trochę się zdziwiła, myślała, że będzie sama. Choć do niedawna nie potrafiłaby podejść do nieznajomego, teraz bez skrępowania to zrobiła. Usiadła za nim i oparła dłonie na plecach blondyna, głowę kładąc mu na ramieniu.
- Cześć. - rzuciła wesoło, przekrzywiając głowę, by spojrzeć na twarz obcego.

Kanon

Wystraszony trochę, spojrzał na nią. - C-cześć - powiedział już z uśmiechem. - Kanon jestem - przedstawił się i spojrzał w dal...

Amelie

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko i przysiadła obok chłopaka, popatrując na niego kątem oka.
- Geneviève. - przedstawiła się, przypominając sobie, że jeszcze tego nie zrobiła. Rozejrzała się, a jej wzrok utkwił w tafli wody, delikatnie poruszanej przez wiatr. Odruchowo skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i podkurczyła nogi, czując napór chłodnego powietrza. Oj, szła zima. Niestety.
- Co tak siedzisz i rozmyślasz, hm? Nie mało ci zmartwień na co dzień? Wyluzuj się. - odezwała się do zamyślonego blondyna obok.

Kanon

- Jestem wyluzowany. - powiedział z uśmiechem i spojrzał na nią.

Amelie

Powstrzymała wybuch śmiechu, by nie zachować się niestosownie.
- Wiesz, że na początku, zanim się tu zadomowiłam, bałam się ludzi? Nigdy wcześniej do nikogo nie zagadałam, ba, nawet nie podeszłam. - wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu, ciekawa, czy jej wypowiedź zostanie wzięta na poważnie. Jak widać na przykładzie brunetki, ludzie z naszego otoczenia mają ogromny wpływ na kształtowanie naszego charakteru.
Oparła dłonie za sobą i odchyliła się do tyłu, teraz już półleżąc. Stłumiła ziewnięcie. Swoje lenistwo zrzucała na pogodę.

Kanon

Serio? Jakoś ci nie wierzę. - powiedział i wyciągnął lizaka. Odwinął papierek i wziął go do ust. Papierek włożył do kieszeni.

Taki mały post, a tyle błędów. Polecam słowniki.
Yadis

Amelie

- Zupełnie serio, możesz mi nie wierzyć. Wystarczy, że spotkałbyś mnie parę miesięcy temu, a mógłbyś to potwierdzić. - odrzekła swobodnie dziewczyna, potrząsając głową, by włosy nie wpadały jej do oczu. Popatrzyła z uśmiechem na chłopaka, choć jej wzrok był trochę nieprzytomny. Zapewne rozmyślała.

Kanon

- Ja mam to w sobie, że często patrzę gdzieś w dal. - powiedział i spojrzał na nią jedząc lizaka.

Amelie

- Marzyciel, hm? - zapytała dziewczyna, unosząc nieznacznie brwi, i zlustrowała chłopaka wzrokiem. Kąciki jej ust mimowolnie drgnęły ku górze, a sama brunetka chwyciła do ręki niewielki patyk. Z nudów odłamywała jego kawałek po kawałku. Ponownie zwróciła wzrok ku znajomemu.

Kanon

- Możliwe - powiedział z tajemniczym uśmiechem. Ruszył swój szanowny zadek i podszedł do wody. Opłukał ręce po lizaku i patyczka schował do tej samej kieszeni co papierek.

Amelie

- Możesz się nie przyznawać, i tak wiem swoje. - mruknęła, odwzajemniając uśmiech. Przymknęła oczy i przechyliła głowę do tyłu, tak, że ostatnie promienie jesiennego słońca przedostawały się przez materiał dość cienkiej bluzy, ogrzewając jej ciało. Westchnęła szczęśliwie.
- Niedługo zostaną nam już tylko marzenia o słońcu i nadejściu wiosny. - wyjaśniła swe zachowanie, niepewna, czy chłopak w ogóle na nią patrzy. - Trzeba cieszyć się z być może ostatnich cieplejszych dni. - dodała.
Zaraz jednak skrzywiła się ledwo zauważalnie. Ostatnio czuła się strasznie samotna, wszyscy zniknęli. Jakie to szczęście, że znalazła choć jednego rozmówcę. Jednak choćby był nie wiadomo kim, i tak nie da rady zastąpić jej pewnego blondyna, którego tak dawno nie widziała. Ciężko było jej ukryć tęskny wyraz twarzy, jednak póki była w czyimś towarzystwie, wychodziło to znacznie lepiej. Zupełnie nieświadomie zaczęła nucić pod nosem [link widoczny dla zalogowanych]. Był to jeden z ulubionych utworów dziewczyny, a po części pasował do jej sytuacji. Wydała z siebie przeciągłe westchnienie, na krótko zapominając o istnieniu Kanona.