Leśna polana.

Natalie

- pojechałam sobie i mnie nie było. - stwierdziła i parsknęła śmiechem. Zabrzmiało to, jakby tłumaczyła coś słabemu uczniowi. Przecież dobrze wiedział, że jej nie było. Opanowała w końcu śmiech.
- no więc Noah mi gdzieś prysnął. - mruknęła nieco poważniej i popatrzyła na chłopaka wzrokiem, który jak gdyby pytał, czy gdzieś go nie widział. Bo on anie miała okazji.

Chris.

- No nie, na prawdę pojechałaś sobie i cię nie było? Odkrywcze, bardzo odkrywcze. - powiedział poważnym głosem, jednak już po chwili zaśmiał się cicho. Jak usłyszał drugą część wypowiedzi dziewczyny od razu umilkł, jakby wiedział od samego początku, że tak się stanie.
- Nie patrz tak na mnie, nie widziałem go już pare miesięcy. - westchnął.

Natalie

- i zostałam sobie sama. - podsumowała. Zdążyła się już przyzwyczaić do tej myśli i nie zamierzała teraz zaczynać opowiadać, jak jej z tym źle, i w ogóle. Bez przesady, nie będzie katować chłopaka opowieściami o swoich zmartwieniach. Uśmiechnęła się szeroko, jakby opowiedziała dobry żart.
- opowiadaj, co u ciebie. - stwierdziła i oparła dłonie na ramionach kompana, okręcając się tak, by widzieć wyraźnie jego twarz.

Chris.

- Nie jesteś sama, masz mnie. Chyba nie zapomniałaś o tym, nie? - uniósł brew wlepiając swój wzrok w oczy dziewczyny. Sam nie wiedział czy dziewczyna pogodziła się z myślą, że Noah gdzieś zaginął, czy też nie, jednak nie będzie się o to pytał. Nie chce żeby dziewczyna nagle straciła humor.
- U mnie? Właściwie nic się nie zmieniło. Ciągle ten sam gadatliwy chłopczyk jak kiedyś. - uśmiechnął się szeroko do niej.

Natalie

- jasne, że mam ciebie. - odpowiedziała nieco obruszona tym zdaniem dziewczyna. Chyba nie wątpił, że tak było. Miała taką nadzieję, bo od czasu zniknięcia jej chłopaka był najważniejszą osobą w jej życiu. Uśmiechnęła się wesoło.
- pogodziłam się z tym, że odszedł. - poinformowała, jakby czytając w myślach chłopaka. Może go to interesowało, może nie - kto tam go wie. Jeżeli jednak chce wiedzieć, to niech będzie tego świadomy.
- dziś coś niewiele mówisz, to ja ciągle gadam. - stwierdziła i popatrzyła na niego tak, jakby żądała wyjaśnień. Ciekawe, co mógł jej o tym powiedzieć. Może po prostu miał zły dzień.

Chris.

- Mało gadam? Po prostu strasznie się ciesze, że w końcu spotkaliśmy się po tak długim czasie. - powiedział uśmiechając się lekko. Lekko lecz ze szczęścia. Minęło już pare miesięcy, jednak on nadal czuł to skręcanie w żołądku na jej widok.

Natalie

- też tęskniłam. - przyznała szczerze i popatrzyła uważnie na chłopaka. Naprawdę nieźle się zmienił. Mógłby być te dziesięć centymetrów niższy, nie musiałaby patrzeć w górę, gdy z nim rozmawiała. Teraz, gdy usiadł, różnica była mniejsza, ale kiedy indziej ciężko jej było utrzymywać z nim kontakt wzrokowy.
- hej, masz fajne oczy. - stwierdziła, wpatrując się w nie. Jakoś nigdy tego nie zauważyła.

Chris.

- Oooo. Jak mi milutko teraz tu, na serduszku. - powiedział i położył dłoń w miejscu, w którym powinno być serce. Jego uśmiech poszerzył się lekko.
- Twój uśmiech, oczy i całokształt i tak są piękniejsze. - oj tak, czyżby stary Chris powracał?

Natalie

- eej, mógłbyś chociaż nie kłamać. - stwierdziła z przekornym uśmiechem i szturchnęła go w ramię. Jakoś nie wierzyła tym słowom, chociaż jeśli przyjąć je jako komplement, nie miała absolutnie nic przeciw. Pogładziła chłopaka po włosach.
- lubię je. - powtórzyła i jeszcze raz się uśmiechnęła. Potrząsnęła głową, by odgarnąć długawą grzywkę z oczu.
- hej, ty jesteś przystojniejszy? - zapytała nagle, zabrzmiało to jak pytanie skierowane do samej siebie. Teraz zauważyła, że wyglądał chyba jeszcze lepiej niż kiedyś. Aż dziwne, że taka rzecz umknęła jej uwadze.

Chris.

- Czy ja kiedykolwiek kłamałem? - Uniósł jedną brew szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. Zaśmiał się słysząc, że jest przystojniejszy. Chyba pierwszy raz słyszał takie coś z jej ust.
- Ja zawsze byłem przystojny, a z wiekiem jeszcze bardziej. - powiedział kładąc się na polanie. Tak, zmęczenie daje mu się we znaki.

Natalie

Dziewczyna zaśmiała się i położyła obok.
- nie zaprzeczam. - stwierdziła tylko dość tajemniczo i chwyciła dłoń chłopaka. Usadowiła się jakoś tak, żeby móc patrzeć mu w oczy, ciekawa, o czym teraz myśli. Zawsze była ciekawa takich rzeczy.
- poznałeś kogoś nowego? - zapytała możliwie jak najbardziej obojętnym tonem.

Chris.

Gdy poczuł dłoń dziewczyny na swojej uśmiechnął się kątem ust. Jak mu tego dotyku brakowało.
- Dużą ilość osób. - powiedział po chwili zastanowienia. - Nie zliczę wszystkich. - dodał śmiejąc się wesoło. Prawda, poznał dużo osób, jednak nie miał żadnej osoby, z którą mógłby porozmawiać tak jak z Natalie, chociaż na prawdę chciał zapomnieć o niej, o tym mieście i tych wszystkich rzeczach. Jak widać nie udało mu się, ba, nawet myślał o tym wszystkim jeszcze częściej niż zwykle.

Natalie

Dziewczyna spojrzała na niego z ciekawością. Jej wzrok nie pozostawiał nic do dodania, można było się zorientować, o co chodziło, wolała jednak dodać - skoro nie zrozumiał tej aluzji.
- i... masz kogoś? - zapytała, patrząc uważnie w twarz kompanowi. Nikt nie powiedział, że będzie na nią czekał do końca świata i jeden dzień dłużej, więc nie liczyła na odpowiedź inną niż tak.

Chris.

Spojrzał w niebo słysząc pytanie dziewczyny, jednak nie odezwał się. Chciał podręczyć dziewczynę, tak dawno tego nie robił. Po jakiś 5 minutach znów spojrzał na dziewczynę.
- Nie, nie posiadam osobnika płci przeciwnej do mojej. - powiedział trochę się z tego nabijając, jak to już miał w zwyczaju.

Natalie

Dziewczyna opanowała się przed rozdziawieniem ust. Tyle czasu, a on nikogo nie miał. Zrobiło jej się żal chłopaka, który na pewno czuł się nieco samotnie.
- i tak zupełnie sam? czemu? - zapytała ze zdziwieniem, a w jej głosie dało się wysłyszeć jakąś troskę. Typowe dla przyjaciół. Tak, tlyko że ona w życiu się o nikogo nie troszczyła. Ten chłopak od zawsze był wyjątkiem, przeważnie myślała o sobie.