Mały, zielony las.

Steve

- Miło mi cię poznać. Steve - przedstawił się krótko. Zaraz odpowiedział na pierwsze pytanie dziewczyny, obdarzając ją szerszym uśmiechem. - Roger Moorhouse. Interesujesz się historią? - Nie spodziewał się, że spotka w tym mieście kogoś, kto miał w rękach jakąkolwiek książkę o takiej tematyce. Po ponad roku spędzonym w tym miasteczku stracił już nadzieję.

Elena

- Tak, to tą książkę czytałam. Dopiero pod koniec akcja wciąga. - rzekła, mówiła dalej:
- Studiowałam malarstwo, więc przy okazji zainteresowałam się historią. - odpowiedziała z uśmiechem na twarzy.

Steve

Z powrotem włożył między strony zakładkę i zatrzasnął książkę. Czyżby wreszcie mógł przeprowadzić rozmowę z kimś godnym zainteresowania? - Malarstwo, mówisz... Czyli można powiedzieć, że mam dziś do czynienia z prawdziwą artystką, tak? - odrzekł.

Elena

- Nie do końca tak doskonałą i tak znaną jak Leonardo da Vinci, ale tak. Można mnie nazwać artystką. - powiedziała do niego. oparła się plecami o drzewo. Zaczęła mu się uważnie przyglądać.

Steve

- Z chęcią zobaczyłbym kiedyś jakieś twoje prace - powiedział. Przypomniał sobie, jak swego czasu lubił coś narysować. Kiedyś miał do tego talent. Jednak nigdy nie zdecydowałby się na żadne studia artystyczne. Wolał mieć bardziej stabilne źródło dochodów.

Elena

- Musiałbyś, kiedyś mnie odwiedzić. Swoje prace mam, gdzieś zakopane pod stertą starych książek i różnyck czasopism. Zawsze uważałam, że moje prace są nijakie. Brakowało, brakuje mi w nich jakogś elementu, co je bardziej rozjaśni... - wyjaśniła. Skrzyżowała ręce na brzuchu. Przeszedł ją dreszcz po ramionach.

Steve

Uśmiechnął się lekko. Spodziewał się właśnie takiej odpowiedzi. - Tak to już zwykle jest. Mało kogo zadowala to, co stworzył, zawsze znajdzie sobie jakieś "ale" - powiedział, posyłając spojrzenie gdzieś w dal. Dodał, z powrotem przenosząc wzrok na dziewczynę. - Dlatego nie warto swoich tworów wciskać w kąt, pod stertę starych gazet, tylko trzeba dzielić się nimi z innymi ludźmi. Być może ktoś w końcu podsunie ci, co można w nich zmienić.

Elena

- Mam nadzieję, że gdy ty je zobaczysz wpadniesz na jakiś pomysł. A tak przy okazji, dlaczego interesujesz się historią? - zapytała unosząc lekko do góry jedną brew.

Steve

Wzruszył ramionami. To było dość trudne pytanie... ciężko jest wytłumaczyć, dlaczego akurat lubi się właśnie to. Dlaczego nie coś innego. - Hm. Po prostu zawsze mnie ciekawiło, co wydarzyło się kiedyś, kto i czym zasłynął w przeszłości, dlaczego granice krajów wyglądają tak, a nie inaczej. A ja należę do osób, które lubią zaspokoić ciekawość - odpowiedział.

Elena

- Rozumiem. Więc, jeżeli mamy się jeszcze spotkać to może wymienimy się numerami telefonu? - zapytała unosząc delikatnie brew do góry.

Steve

- Mhm... - mruknął tylko w odpowiedzi. Przekartkował książkę - to w książkach Steve'a najczęściej lądowały wszelkie karteluszki, rachunki, wizytówki... W końcu znalazł wizytówkę, która głosiła: Steffen Schwenzer - informatyk. Podał ją dziewczynie. - Proszę. Na odwrocie jest mój numer telefonu.

Elena

Uśmiechnęła się nikle pod nosem. Wzięła do ręki wizytówkę, zapytała:
- Informatyk? Nigdy bym nie przypuszczała. - zaśmiała się. Wsunęła karteczkę do kieszeni od spodni.

Steve

Również zaśmiał się krótko. Ciągle to od kogoś słyszał. - Wierz mi, że ja jeszcze parę lat temu też nie przypuszczałem - powiedział z rozbawieniem. Steve raczej nie lubił towarzystwa ludzi, lecz cieszyło go, że poznał Elenę - sprawiła na nim wrażenie bardzo sympatycznej osoby. Mało takich ludzi spotkał do tej pory w Palm Beach.

Elena

Więc i ona dała karteczkę z jej numerem telefonu chłopakowi:
- Proszę, ale nie dzwoń po 22. Nie odbiorę. - zaśmiała się. usiadła na trawie. Zgieła nogi w kolanach, splotła je rękami.

Steve

Wsunął kartkę za okładkę książki, między mnóstwo innych karteluszek. Zaczął obracać książkę w dłoniach. Na chwilę zapadło milczenie, które Steve postanowił w końcu przerwać. - Pewnie mieszkasz w Palm Beach od niedawna, mam rację?