Ruiny domu

Yadis

- Zgodzę się z Tobą. - odpowiedziałam z uśmiechem. - Czasem trzeba sobie ponarzekać. Ja też nie jestem teraz cała w skowronkach.

Phanaber

Przekrzywiła głowę.
- Niech zgadnę.- Odparła i skrzyżowała ręce na piersiach.- Chłopak.- Zgadła. A właściwie może nie tyle zgadła, co wylosowała sobie tą odpowiedź spośród wielu. W końcu wszystkie miały takie samo prawdopodobieństwo zdarzenia.

Yadis

Potargałam włosy i wywróciłam oczami.
- Czemu tak pomyślałaś ? - spytałam. Nie chciałam jej jeszcze mówić, że zgadła. Czy tak było to widać ?

Phanaber

Machnęła ręką w nieokreślony sposób.
- Standardowo, jeżeli dziewczyna jest smutna, to chodzi albo o chłopaka, albo o brak czegoś lub kogoś, co też sprowadza się do chłopaka.- Odparła beztroskim tonem, jakby mówiła to już wiele razy.

Yadis

Uśmiechnęłam się słabo.
- Masz rację. Chłopak. Bardzo długo już go nie ma. - dodałam po chwili. - Zwyczajnie za nim tęsknię, bo to dobry przyjaciel, ale teraz...tęsknię tak jakoś bardziej.

Phanaber

- Bardziej, niż za przyjacielem?- Domyśliła się. Miała dzisiaj dobry dzień, jeżeli chodzi o czytanie ludziom między wierszami.

Yadis

- Zgadza się. - przyznałam się bez bicia. - I nie mogę się oszukiwać, że nie odliczam dni do jego powrotu choć nie wiem dokładnie, kiedy ma wrócić.

Phanaber

- Co to za chłopak, który nie uprzedza przyjaciół, kiedy wróci?- Zdziwiła się.

Yadis

- Wiem. Jest specyficzny, ale to właśnie mnie do niego przyciąga. Jest zupełnie inny niż wszyscy. Dawno już nie poznałam tak wartościowego człowieka.

Phanaber

- Będziesz musiała mnie z nim poznać.- Stwierdziła.- Coraz mniej tych wartościowych ludzi na świecie.- Dodała, żeby nie było, że chce jej chłopaka odbijać xd.

Yadis

- Bardzo chętnie. - odpowiedziałam uśmiechając się. - Choć najpierw sama będę musiała się nim nacieszyć. - dodałam zanim zdążyłam ugryźć się w język.

Phanaber

- Nacieszaj się, ile chcesz.- Uniosła ręce z rozbawieniem.- Matko, oby on szybko wrócił, bo zwariujesz.- Stwierdziła po chwili xd.

Yadis

- Ja już wariuję. - odpowiedziałam wyszczerzając zęby. - Na jego miejscu martwiłabym się o siebie. - dodałam śmiejąc się.

Phanaber

- Na jego miejscu zaopatrzyłabym się w jakąś tarczę.- Dodała ze śmiechem, nie próbując sobie nawet wyobrazić radości dziewczyny xd.

Yadis

- Żadna tarcza mi nie straszna. - zaśmiałam się. - A tak na poważnie - jak przewrócić z radości kogoś kto ma prawie 2 metry wzrostu i jest prawie 3 razy cięższy ?