Ruiny domu

Phanaber

- Zaraz, zaraz! Znasz go?- Dziewczyna uniosła brew. Cholera, to wszyscy się tu nazwajem znają, a ona jakiś przybysz z księżyca xd?

Yadis

- No przecież żartuję ! - odpowiedziałam. - Chociaż może kojarzę go z widzenia. Samym imieniem mnie nie naprowadzisz.

Phanaber

- Wybacz, na dzień dzisiejszy jestem mało obiektywna.- Przyznała, rozkładając ręce i uśmeichając się.- Rozumiesz, mam nadzieję.

Yadis

- Pewnie, że tak. - odparłam z uśmiechem. - Doskonale Cię rozumiem. Lepiej żeby nie spotkała mnie w dzień powrotu Steve'a.

Phanaber

- Obejdę cię wtedy łukiem.- Obiecała z uśmiechem i skrzyżowała nogi, siadając po turecku. Kurcze, dziewczyna całkowicie poprawila jej humor.

Garo.

Przyszła w miejsce, które znała już od dość dawna. Rozejrzała się nieufnie, czy nie ma tu oby tego dziwnego gościa co kiedyś. Nienawidziła go, przez niego trafiła do psiej policji. A gdzie Vida?! Teraz zdała sobie z tego sprawę, że od dawien dawna nie widziała swojej najlepszej przyjaciółki. Pocieszyła się myślą, "Znajdzie się" i tyle. Usiadła gdzieś pod biurkiem i odpoczywała.

Garray

Siedział na niewysokim murku, prawdopodobnie pozostałości po jakiejś ścianie starego domu. Dłonie zagłębił w sypkim, czystym śniegu, długie nogi wyciągnął przed siebie stwarzając potencjalne zagrożenie dla potencjalnych przechodniów. Nie liczył jednak, żeby ktokolwiek miał tutaj przyjść, miejsce było dość ponure, chociaż jemu odpowiadało. Nie żeby miał coś przeciwko słońcu i ptakom, w żadnym wypadku. A jednak, tutaj czuł się całkiem dobrze. Pochylił głowę pozwalając by długie, lekko potrzebujące już mycia włosy opadły mu na twarz.

Ki

A jednak poza długowłosym chłopakiem był tu jeszcze ktoś. Chuda kotka o srebrzystej sierści leżała w bezruchu na schodkach prowadzących ku zniszczonym drzwiom wejściowym domu. Leżała na brzuchu, szczelnie owinięta ogonem, łapki miała schowane pod sobą, oczy zaś zamknięte. Jej drobne ciałko przyprószone było śniegiem. Zdawać się mogło komuś, kto ją zauważy, że Ki zamarzła, lecz kotka jeszcze żyła. Łapy miała zdrętwiałe z zimna, a jej żołądek wręcz skręcał się z głodu, lecz Ki pozostawała przy życiu i jak na razie nie zamierzała przenosić się na tamten świat.

Garray

Bezmyślnie błądził wzrokiem po otoczeniu. Biało, zimno, cicho. Smutno. Minął wzrokiem schodki domów po czym natychmiast do nich wrócił. Zmarszczył brwi i podniósł się, by potwierdzić lub rozwiać podejrzenia, które zjawiły się nagle w jego głowie. Przykucnął i aż skrzywił się z żalu. Biedactwo, musiało zamarznąć. Przesunął dłonią po ciepłym futerku odgarniając z niego śnieg. Zaraz, po ciepłym? Tak, kotek jeszcze musiał żyć. Nie zastanawiając się długo, delikatnie go podniósł i włożył pod rozpiętą, skórzaną kurtkę.
- Trzymaj się. - mruknął cicho i szybkim krokiem ruszył w stronę domu.