Straszny park

Garray

Włożył źdźbło trawy między zęby, a jego palce natychmiast znalazły inne, niczym nie różniące się od pierwszego. Milczał wpatrując się w cienie jakie rzucały drzewa.

Idalia

-O sobie to ty chyba niespecjalnie lubisz mówić - stwierdziła, wyjmując scyzoryk. Bawiła się nim, wycinając w pniu drzewa różne abstrakcyjne wzorki.

Garray

-Ja po prostu nie lubię mówic bez sensu. A jaki sens ma mówienie o sobie? O tym, co było kiedyś?-stwierdził wypluwając trawę z ust.

Idalia

-Um, mówisz jak rasowe emo - zaśmiała się - Pewno jakiś ma, skoro większość to praktykuje.

Garray

Skrzywił się.
-Poddałbym pod wątpliwośc, kto jest rasowym emo. Ja, czy osoba która mówi o przeszłości, potem nad nią płacze, potem znowu o niej mówi, potem zastanawia się jak ją zmienic, potem płacze dochodząc do wniosku, że zmieni się jej sie nie da...I tak dalej. Kółeczko się zamyka.-wzruszył ramionami.

Idalia

-A tam, to też, ma się rozumieć - zapaliła papierosa. Zaciągnęła się i po chwili wypuściła z ust chmurę białego dymu.

Garray

On też wyciągnął z kieszeni wymiętą paczkę i zapalił papierosa.
-Miałem z tym skończyc.-zauważył obojętnie chowając zapalniczkę.

Idalia

-Ja też miałam. I patrz, kończę tylko paczkę papierosów i nic więcej - mruknęła z podobną obojętnością.

Garray

-No. Czeka nas rak płuc, astma, duszności, etcetera, etcetera.-mruknął spokojnie, obserwując chmurę dymu unoszącą się w powietrze.

Idalia

-A tam. Wymysły naukowców. Ja tam raka nie dożyję i już - stwierdziła z opanowaniem.

Garray

-Podniósł na nią wzrok. Uważny, bystry.
-Dlaczego tak sądzisz?-zapytał, tym razem już bez swojej wiecznej swobody.

Idalia

-Jestem urodzonym pechowcem - stwierdziła spokojnie - Spadnie mi cegła na głowę w lesie, albo wpadnę pod samochód nad jeziorem.

Garray

-Unikaj jezior i rusztowań. A także obluzowanych desek w podłodze, starych pomieszczeń, szyb. I tak dalej.-stwierdził wzruszając ramionami.

Idalia

-I scyzoryków - spojrzała na wspomniane narzędzie, zaciągając się po raz kolejny - Nie chce mi się. Musiałabym chodzić zawsze trzeźwa i prawie nic nie robić.

Garray

-No. Niektórzy sporo by dali za możliwośc takiego życia...ale chyba Ty do nich nie należysz.-bardziej stwierdził, niż zapytał. Ślad uśmiechu pojawił się na jego wargach.