Straszny park

Idalia

-Dokładnie tak - odparła, po czym dodała - Tylko mów mi, w którym kierunku.

Garray

-Może po prostu odprowadzę Cię do domu? Chyba będziesz się tam czułą najbezpieczniej.-zaproponował spokojnie.

Idalia

-To chodź. Podejrzewam, że nie wiesz, gdzie to jest - bardziej stwierdziła niż zapytała, po czym poszła w kierunku ulicy.

Garray

Nie uznał za konieczne skomentowac tego stwierdzenia. Po prostu ruszył za dziewczyną, nie oglądając się za siebie.

Idalia

-To herbata czy kawa? Może coś mocniejszego? - zagadnęła po drodze - Muszę wiedzieć, czy mam w asortymencie mojego mieszkania.

Garray

-Z Twojej wypowiedzi wnioskuję, że zapraszasz mnie do środka. Zgodnie z regułami dobrego wychowania informuję Cię, że jest mi niezmiernie miło. A teraz, porzucając dobre wychowanie powiem po prostu, że jest mi wszystko jedno i wypiję co mi dasz.-stwierdził, uśmiechając się prawie niezauważalnie.

Idalia

-Czyli byle trucizna też mogłaby być? Okej - skwitowała i przyspieszyła kroku.

[mieszkanie Idalii? Very Happy

]

Garray

-Jeżeli tak Ci zależy, żeby się mnie pozbyc.-zgodził się z ponurą rezygnacją.
-Czemu nie, mogę się ewentualnie poświęcic.-poinformował ją.

P.S> Jasne.

Christopher · Gość

Wolno stąpając po alejce. Rozglądał się po drzewach. Nudziło mu się, perfidnie. Ziewnął i przeklął soczyście. Przystanął na środku drogi i wyjął z kieszeni komórkę. Zaczął namiętnie grać w Pac-mana.

Natalie

Natalie przyszła. Weszła tu pierwszy raz, zbyt skupiona na swoich rozmyślaniach, patrząc na czubki swoich butów. W pewnej chwili poczuła, że się odbiła. Od kogoś. Spojrzała, kim jest ta osoba. W oczy rzuciła jej się komórka z PacManem. xd - Mam nadzieję, że przeze mnie nie przegrasz, przepraszam. - uśmiechnęła się słodko.

Christopher · Gość

Uciekał przed tym takim gościem. I coś na niego wpadło.
- Kur*a! - krzyknął, widząc, jak morda zżera jego żółtego ludzika. - O, pardon. - schował komórkę do kieszeni widząc, że to coś, co na niego wpadło jest płci pięknej. - Pani wybaczy, się lekko zdenerwowałem. - uśmiechnął się głupawo. Na szczęście było na tyle ciemno, że raczej dziewczyna tego nie zauważyła. On miał przynajmniej taką nadzieję. - No, cóż. Przez panią przegrałem, ale cóż będę to pani wypominać. Pani się gdzieś spieszy? - spytał, wzdychając.

Natalie

Usilnie próbowała się nie roześmiać, zdenerwowanie chłopaka nieźle ją rozbawiło. - Jestem Natalie i nie spieszę się absolutnie nigdzie, myślę o życiu i swoich problemach. A pan chyba jest fanem pacmana. I mogę panu przejść do tamtego miejsca.

Christopher · Gość

Machnął ręką.
- Nie, dziękuję. Poradzę sobie. - nie będzie się przyznawał, że to dopiero 1 lvl. (A tak w ogóle, to są jakieś dalsze? xdd). - A więc, Natalie, ja jestem Christopher. Mamuśka wymyślała mi imię na ostatnią chwilę, więc nie wyśmiewaj się ze mnie. - wyszczerzył się. - A tak w ogóle, to czy osoba o tak miłym głosie może mieć jakieś problemy? - spytał, kręcąc głową.

Natalie

- Widać może. - odparła. - Gdyby zależało od głosu czy wyglądu, może byłoby trochę lepiej. - westchnęła cicho i rozejrzała się.

Christopher · Gość

- No, nie wątpię. Skoro masz taki ładny głos, to i wyglądać też musisz przyzwoicie. - uśmiechnął się. Zmrużył oczy i rozejrzał się. Coś przypominało kształt ławki. - Pani pozwoli. - rzekł niemalże uroczyście i lekko wziął Natalie za rękę. Poprowadził do ławki i usiadł, pociągając ją za sobą. Poczekał, aż dziewczyna usiądzie koło niego i puścił jej rękę. - Nie chciałem być świadkiem śmierci spowodowanej upadkiem. Jeszcze by mnie oskarżyli. - mruknął żartobliwie i zdjął kaptur bluzy z głowy.