Tory

Steve

- Przepraszam - odpowiedział, z wielkim trudem powstrzymując śmiech. Szkoda, że Yadis nie widziała swojej miny. - Nie mogłem się powstrzymać.

Yadis

Złapałam się za głowę i roześmiałam się.
- Teraz wiem, że nie będę już straszyć ludzi. Za żadne skarby - rozejrzałam się dookoła po czym spojrzałam na Steve'a żałośnie - Wydostań mnie stąd.

Steve

- Jak ty tu w ogóle trafiłaś? - zapytał. Nawet on nie lubił kręcić się w okolicy torów o tak późnej porze. Było tu zbyt nieprzyjemnie. Dodał, ruszając przed siebie. - Chodź.

Yadis

Szybko podążyłam za nim i złapałam go za rękę.
- Chyba nie sądzisz, że przyszłam tu celowo. Zwyczajnie zabłądziłam, a że zamyśliłam się dość mocno, to dopiero w połowie drogi zorientowałam się gdzie jestem. Zaszłam tak daleko, że nie było sensu się wracać. Gdyby nie Ty, podejrzewam, że jeszcze długo bym tu błądziła.

Steve

Westchnął ciężko. Yadis taka nierozsądna? Świat oszalał! - Przynajmniej masz teraz nauczkę, że gdy idzie się ulicą, to się nie odpływa myślami. Teraz tylko zabłądziłaś, a co by było, gdybyś przypadkiem weszła na ulicę? I potrąciłby cię samochód, hm? - powiedział.

Yadis

- Nie wydaje mi się bym była, na tyle nierozsądna. Albo zamyślona. Pędzący samochód z pewnością bym usłyszała - zatrzymałam się i uśmiechnęłam się do niego - Co Ty byś beze mnie zrobił ?

Steve

Również przystanął. Zaśmiał się cicho. - Zginąłbym marnie - powiedział. Aż bał się pomyśleć, co by było, gdyby nie poznał Yadis - skończyłoby się pewnie tak, jak przed przyjazdem do Palm Beach. Albo i gorzej.

Yadis

- Musimy kiedyś zamienić się rolami i Ty poopiekujesz się mną. Apeluję o urlop - odpowiedziałam ze śmiechem i tym samym momencie przypomniałam sobie, jak Steve naprawiał mój komputer, albo jak niósł mnie ze skręconą kostką przez pół Palm Beach. Przyciągnęłam go do siebie i przytuliłam mocniej. Nagle zdałam sobie sprawę, że nie wyobrażam sobie życia bez niego.

Steve

Zaśmiał się. - Urlop przy mnie? To chyba niemożliwe - powiedział. Objął ją i mocno przytulił, jakby nie chciał jej już nigdy wypuścić z ramion. Przypomniał sobie, że chyba nigdy wcześniej tego nie robił.

Yadis

Mile zaskoczona tym przypływem czułości z jego strony, oparłam się o niego i przymknęłam oczy. Nie zracałam nawet uwagi na chłodne podmuchy wiatru, które pod wieczór, stawały się coraz silniejsze. Po chwili zaczęło kropić.
- Z chęcią stałabym tak całą wieczność, ale podejrzewam, że za chwilę będziemy cali mokrzy - powiedziałam nawet na milimetr nie podnosząc powieki.

Steve

- Co z tego? - spytał, nie ruszając się z miejsca. Dodał po chwili. - Chyba, że bardzo ci to przeszkadza. Jeśli tak, to nie czekajmy dłużej i chodźmy.

Yadis

- Chyba masz rację. Stanie w deszczu z ukochaną osobą jest bardzo romantyczne - powiedziałam i po chwili usłyszałam grzmot. Policzyłam sekundy. Był daleko - Albo jak wolisz w burzy. Mnie jest wygodnie.

Steve

- Nieduży deszcz i burza to zupełnie coś innego - powiedział i poluzował uścisk. - Lepiej chodźmy. Przeziębienie już nie będzie takie romantyczne.

Yadis

Odsunęłam się lekko i spojrzałam na niego. Uśmiechnęłam się i przekrzywiłam lekko głowę. Steve był romantyczny. Od kiedy ? Zaśmiałam się, ciesząc się tą małą zmianą. Wpatrywałam się niego uparcie i nie ruszałam się z miejsca.

Marley

Wreszcie wolny! Tak ! Kierował się w stronę torów instynktownie - czuł tutaj bowiem najświeższe zapachy ludzi. Skradał się więc. Kiedy zauważył dwoje mrocznych ludzisków wskoczył w krzaki i tam się zaczaił. Po chwili z głośnym wyciem wyskoczył i stanął tuż obok nich, "kłaniając" się, kładąc przednie łapy na ziemi, a tylnymi nadal stojąc, i machał ogonem. Ziajał po długiej podróży, a w odstępach w ziajaniu szczekał zachęcając do zabawy.