Nowy park

Yadis

Odpowiedziałam po krótkiej chwili zamyślenia.
- Powiedzmy, że mam pewne obawy - odparłam w końcu. - Ale jak wiesz, zawsze staram się być optymistką. Wyspałeś się ?

Steve

- Oczywiście, że tak - odpowiedział. - Nawet Tornac mi jakoś specjalnie nie przeszkadzał.
Popatrzył uważnie na Yadis. Naprawdę, coraz częściej odnosił wrażenie, że ta dziewczyna go śledzi.

Yadis

Spojrzałam na Steve'a i uśmiechnęłam się.
- Bałam się, że ten pies zamęczy Cię na śmierć. Widziałeś zersztą jak zareagował na Twoje pojawienie się w domu.
Nie lepiej niż ja pomyślałam dopiero po chwili.

Steve

- Na szczęście zachowywał się cicho. Musiałaś go nieźle udręczyć pod moją nieobecność, że tak się ucieszył na mój widok - powiedział.

Yadis

- Wcale mu się nie dziwię, że się ucieszył - odparłam spoglądając na niego - Nie męczyłam go tak strasznie, nie powinien "narzekać" - dodałam nakreślając w powietrzu cudzysłów.
Usiadłam na ławce po turecku, a po chwili podkurczyłam nogi. Wiatr zawodził niesamowicie.

Steve

Przeniósł wzrok z Yadis na fragmenty ulicy widoczne spomiędzy szczebli ogrodzenia ogołoconych z liści drzew. - Tak w ogóle, to co ty robisz w parku o tej porze?

Yadis

- Tak samo jak Ty dość długo spałam i postanowiłam pospacerować.
Spojrzałam na płatki śniegu powoli spadające na ziemię. Było ich coraz więcej.
- Nie spodziewałam się tylko, że będzie tak zimno - dodałam i roztarłam dłonie.

Steve

- I już z każdym dniem będzie coraz zimnej - powiedział i westchnął. Steve lubił zimę, ale dopóki nie musiał wychodzić z mieszkania.

Yadis

Spojrzałam na Steve'a i uśmiechnęłam się.
- Podoba mi się zima... ale tylko wtedy gdy jest mi ciepło - powiedziałam chuchając w dłonie - Kiedy siedzę w domu, jest mi ciepło i myślę o tym jak marzną inni.

Steve

Spojrzał na Yadis. Zaśmiał się i odpowiedział. - A teraz inni siedzą sobie w domu, jest im ciepło i myślą o tym, jak marzniemy między innymi my - wstał. - Chyba najwyższa pora się ruszyć. Zaraz całkiem przemarzniemy na tej ławce.

Yadis

- Albo do niej przymarzniemy - odpowiedziałam śmiejąc się i wyciągając do niego rękę - Może i nie ma tak dużo śniegu, ale nie chce wiedzieć jak wielki jest mróz.

Steve

- Ty już chyba zaczęłaś przymarzać, skoro sama nie możesz się z tej ławki podnieść - powiedział i chwycił rękę Yadis. Pociągnął ją.

Yadis

Wstałam, ale oczywiście potknęłam się. Zaklęłam cicho. Spojrzałam na chodnik i na zamarzającą na nim wodę.
- Zawsze żałowałam, że nie nauczyłam się jeździć na łyżwach - zaśmiałam się.

Steve

- Nie masz czego żałować, wierz mi - odpowiedział, powstrzymując śmiech. - Jedynie oszczędziłaś sobie dziesiątek siniaków, bo w utrzymaniu się na oblodzonym chodniku ta umiejętność niewiele pomaga.

Yadis

- Umiesz jeździć na łyżwach ? - spytałam. Przez moment miałam wielką ochotę chwycić jego dłoń, ale nie wiedzieć czemu powstrzymałam się. Schowałam ręce do kieszeni, ale po zrobieniu kroku stwierdziłam, że to zły pomysł. Żałowałam, że nie wzięłam ze sobą rękawiczek.