Nowy park

Steve

Przeniósł wzrok z psów na Yadis. Zmarszczył brwi, zaskoczony tym pytaniem. - Nie, dlaczego tak pomyślałaś? - zapytał.

Yadis

Uśmiechnęłam się i odparłam.
- Nie wiem, może po prostu wyglądasz na bardziej zamyślonego niż zazwyczaj. Albo to moja nadopiekuńczość.
Spojrzałam w niebo i zaśmiałam się.
- Jeśli będę upierdliwa - po prostu powiedz.

Steve

Zaśmiał się, słysząc jej słowa. Odpowiedział. - Dobrze... w takim razie już nie będę więcej myśleć w twoim towarzystwie.

Yadis

Spojrzałam na niego z przestrachem.
- Nie, to byłaby katastrofa. Któreś z nas w tym związku musi myśleć - powiedziałam śmiejąc się - Padło na Ciebie.

Steve

- Na mnie? Chyba oszalałaś! - odparł z zaskoczeniem. - Z naszej dwójki zazwyczaj ty myślisz rozsądniej. Chyba, że stało ci się coś, o czym nie wiem.

Yadis

- Nic poza tym, że straciłam dla Ciebie głowę - odparłam śmiejąc się z jego zaskoczenia.
Zmrużyłam oczy po czym dodałam.
- Nigdy nie spodziewałam się usłyszeć od kogokolwiek, że moje myślenie jest rozsądne. Jest dla mnie jeszcze iskierka nadziei - powiedziałam szczerząc się.

JJ.

- Miau, trochę tu duszno - miauknął ziewając. - Matko,, gdzie ja jestem?! - wrzasnął i zaczął się wiercić. Nie wiedział, gdzie się znajduje.

Steve

- No tak... rzeczywiście, wcale nie myślisz rozsądnie - powiedział i zaśmiał się, widząc, że kot schowany pod kurtką Yadis dostaje kota. - Lepiej trochę przyspieszmy, bo JJ chyba zaczyna mieć dość.

Yadis

- Faktycznie - odparłam spoglądając na JJa. Rozpięłam lekko zamek, pozwalając kotu wyjrzeć na zewnątrz.
- Spokojnie, jesteś w bezpiecznym miejscu, nie masz się czego bać.
Spojrzałam na Steve'a i uśmiechnęłam się lekko.
- W takim razie żadne z nas nie myśli rozsądnie. I co teraz ?

JJ.

Wychylił pyszczek na zewnątrz i zaczął ziajać, jakby chcąc pochłonąć w jak najszybszy sposób najwięcej powietrza jak się tylko da. Spojrzał na Steve'a. Miał podobny fryz do pewnego persa, którego niedawno spotkał.

Latimeria

Radosny szczeniak wbiegł do parku. Wszystko zabrzmiało jego szczęśliwym bieganiem, a on usiadł pod drzewem i przyglądał się niebu...

Monte

Bulmastiff biegł uliczką parku, a ziemia naokoło drżała. Dziwne było to zjawisko. Ujrzawszy swojego przyjaciela, mimo iż mniejszego i bardziej kudłatego, zatrzymał się i szczeknął głośno, radośnie i basowo. Ruszył szalonym galopem, tuż obok mężczyzny z bujnym frycem [daj namiar na fryzjera] i kobitki z czymś dziwnie pachnącym pod kurtką. Dobiegł do markejsie mało go nie taranując.
- Cześć! - szczeknął, a sznurek śliny zleciał na ziemię.

Latimeria

Zachwycona Latimerie podskoczyła wysoko i skoczyła na Monte.
-Bawisz się? - zapytała. - Walkaaa!

Monte

- Dobra! - powiedział i rzucił się z chęcią zabawy na suczkę. Nie zdawał sobie sprawy, że jest od niego o cztery razy mniejsza. Machał wesoło długim, cienkim ogonem. Dogonił ją i wręcz przewalił na ziemię. Polizał ją po policzku zostawiając na jej pyszczku ślad w postaci cieknącej śliny. Wbił pazury w piach i wyskoczył w przód biegnąc, a raczej skacząc naprzód uciekając przed czarną mambą, która zapewne niedługo go napadnie.

Latimeria

Suczka rzuciła się do gonitwy. Może była lżej zbudowana, ale na pewno szybsza. Toteż dogoniła przyjaciela w kilku skokach i rzuciła mu się na plecy. Zsunęła po chwili łapy i spadła na piach, śmiejąc się - po psiemu - w głos.
-No, to co robimy?