Nowy park

Aurore

-Jeszcze tylko kilka dni - skrzyżowała ręce na klatce piersiowej - Jakoś nierychło ci do tej znajomej - zauważyła - 'miast tego wolisz sterczeć tutaj?

Elena

Stwierdziła, że jej się nie opłaca tutaj siedzieć. Podeszła do Steve'a z delikatnym uśmiechem - Ja już pójdę, pogadamy kiedy indziej. Pa. - pożegnała się. Zaczęła zmierzać w kierunku miasta.

Steve

- Do zobaczenia - pożegnał się z Eleną. Patrzył, jak dziewczyna oddala się w kierunku wyjścia z parku, ale zaraz wrócił wzrokiem na Aurore i odpowiedział jej. - To chyba normalne, że wolę zamienić kilka słów z siostrą, której nie widziałem od kilku miesięcy niż ze znajomą?

Aurore

-A bo ja wiem? Różnie ludzie reagują - stwierdziła - Gdybym ja miała do wyboru ciebie, braciszku, i kogoś, kto byłby bardziej za****sty niż ty, to bym się raczej nie wahała - uśmiechnęła się wrednie - Ale podobno jestem dziwna.

Steve

- Bzdury opowiadasz - odpowiedział i roześmiał się. Ten wredny uśmieszek w wykonaniu Aurore zawsze go bawił. - Na całym świecie nie znajdziesz osoby za*****szej ode mnie, siostrzyczko!

Aurore

-No co ty nie powiesz - prychnęła - Jak świat długi i szeroki na pewno ktoś by się znalazł. Tylko prawdopodobnie właśnie się ukrywa. Albo coś - stwierdziła w "wielce głębokim" zamyśleniu.

Adeline

Adeline niespiesznym krokiem spacerował główną aleją parku. Dłonie miała wepchnięte głęboko w kieszenie czarnego płaszcza i raz po raz wyciągała jedną z nich, by podciągnąć pod sam nos złośliwy szalik, który nieustannie opadał. Choć zdążyła już porządnie zmarznąć, wcale nie spieszyła się do domu. Lubiła zimę, a ładne widoki w parku wprawiały ją w świetny humor. Odkąd Palm Beach zasypały tumany śniegu, nawet brak zieleni na drzewach przestał ją razić.

Davis

Szedł wyłożoną kostką alejką. No cóż, prawdę mówiąc, w tej chwili kostka była przysypana niemal całkowicie śniegiem, widocznie odśnieżanie nie należało do priorytetów miasta. Wsunął do kieszeni ręce - oczywiście bez rękawiczek, kto by pamiętał o takich szczegółach - i zdmuchnął z oczu rozpaczliwie wymagającą podcięcia grzywkę.

Adeline

Zaczęła nucić pod nosem jakąś wesołą melodię, rozglądając się po pokrytych białym kożuchem zakamarkach parku. Adeline dobrze znała te okolice - bardzo często wybierała się na spacery właśnie tutaj. Zerknęła na jedną z ławek - całe siedzisko zasypane było śniegiem. A tak chętnie przycupnęłaby teraz na chwilę, żeby utrwalić w pamięci widok przyprószonych bielą drzew!

Davis

Podniósł wzrok i dostrzegł obcą dziewczynę. No, całe szczęście, już bał się, że zapomni jak się rozmawia. Oby tylko wykazała do rozmowy chęci. Z uśmiechem ruszył w jej stronę, zatrzymał się przed nią i zerknął na zaśnieżoną ławkę.
- Jeżeli zechcesz dotrzymać mi towarzystwa, odśnieżę. - stwierdził szczerząc zęby w przyjaznym uśmiechu.

Adeline

Spojrzała na chłopaka i odwzajemniła uśmiech, choć widać go było tylko w połowie - część twarzy Adeline pozostawała skryta za grubym, dość luźno zawiązanym szalikiem.
- Czekam więc z niecierpliwością na suche miejsce na ławce - odpowiedziała. Ucieszyło ją, że wreszcie ma okazję z kimś porozmawiać. Od dawna miała wrażenie, że Palm Beach zupełnie się wyludniło. Cóż, to pewnie wina tych mrozów: większość woli siedzieć w ciepłym mieszkaniu przed telewizorem niż włóczyć się po parkach i szukać towarzystwa.

Davis

Beztrosko ściągnął z szyi szalik, który zresztą i tak nie dawał mu za wiele, luźno przewieszony przez kark. Jedną częścią zmiótł z ławki śnieg, po czym złożył szalik na pół i suchą częścią do góry położył go na wilgotnych deskach.
- Zapraszam w takim razie. - powiedział z uśmiechem, samemu zajmując miejsce obok.

Adeline

Ze zdumieniem obserwowała, jak chłopak odśnieża ławkę. Szalik był chyba ostatnia częścią garderoby, którą ona w taką pogodę poświęciłaby na wycieranie zasypanego śniegiem siedziska ławki. Adeline to straszliwy zmarzluch, więc wszystko, co grube i chroniące od zimna w grudniu było dla niej bezcenne.
- Dziękuję bardzo - powiedziała i usiadła na ławce. Wyjęła dłoń z kieszeni płaszcza i wyciągnęła ku chłopakowi. Dodała z uśmiechem. - Jestem Adeline.

Davis

- Proszę bardzo. Davis. - odpowiedział beztrosko, lekko ściskając wyciągniętą ku niemu rękę. Drobną i, jak należało zauważyć, lodowatą.
- Zmarzłaś chyba. - zauważył uśmiechając się lekko i przez krótki moment przytrzymując jej dłoń w swojej. No cóż, właściwie nie należało się temu dziwić, w taką pogodę raczej nikt się nie poci.

Adeline

Kiedy tylko wyswobodziła dłoń z uścisku Davisa, zaraz z powrotem schowała ją w kieszeni. Że też właśnie dzisiaj, kiedy postanowiła wybrać się na spacer, musiała zapomnieć o rękawiczkach... ale co to by był za dzień, gdyby Adeline nie wyleciało coś z głowy?
- Nie ma się co dziwić. W taką pogodę każdemu jest zimno - odpowiedziała i znowu podciągnęła szalik.