Nowy park

Evita

Zamknęła oczka. - To już, już naprawdę koniec ? - wyjęczała z zamkniętymi oczkami nie chcąc widzieć tej masakry. - Njee. - powiedziała z odrazą i odeszła kawałek dalej, by na to nie patrzeć.

Ki

- Szkoda... - powiedziała łapiąc szczura za ogon i wymachując nim. - Szczury są naprawdę dobre.
Rzuciła go nieopodal jakiegoś krzaka zastanawiając się czy w ogóle jest głodna.

Lillyanne · Gość

Evita

- Yhym. - potwierdziła, jednak szczura nigdy nie próbowała i próbować zamiaru nie miała. - Opowiedz mi coś jeszcze. - uśmiechnęła się.

<uciekam. pa ;* >

Ki

- Co na przykład? - zapytała siadając z dala od szczura i uśmiechnęła się. Jednak nie była głodna. Ale jego zabicie sprawiło jej frajdę.

/pa Wink

/

Petr

Zgasił i wyrzucił papierosa, którego przed chwilą podpalił.
- "Nudne miejsce" - pomyślał i wstał kierując się powoli do wyjścia.

Evita

- Wszystko. Jak się tu znalazłaś, itd. - uśmiechnęła się. - Od kiedy tu jesteś. - dodawała pytania.

Lillyanne · Gość

Zerknęła na chłopaka. Rozważała czy podejść i się przywitać czy coś. Ale po chwili dalej czytała gazetę, bo uznała, że jak coś to on podejdzie.

Ki

Uśmiechnęła się i zaczęła:
- Nie wiem jak znalazłam się w tym miasteczku. Chyba byłam bardzo mała, bo pamiętam tylko jakieś wyrywkowe sytuacje. Wydaje mi się, że mama przyprowadziła tu mnie i moje rodzeństwo, ale byliśmy wszyscy tylko kilka dni. Potem ona zginęła. A jestem tutaj właściwie od niedawna, choć sama już do końca nie pamiętam jak długo. A Ty, jak tu trafiłaś?

Evita

Uśmiechnęła się, a można nawet powiedzieć, że wyszczerzyła xd. - Szczerze ? Nie wiem. Poprostu jestem tu już do bardzo dawna, nie wiem jak tu trafiłam. Ale gdy tu przybyłam byłam bez rodziców, można rzec, że inne koty wzięły mnie pod swoje skrzydła. Dzięki nim wyrosłam na tego, kim teraz jestem. - uśmiechnęła się. - Moja siostra, kiedy tu przybyłam, juz tu była. Tzn. tak mi się wydaje. - powiedziała.

Petr

Lillyanne · Gość

Złożyła gazetę i spojrzała na koty. - Słodkie - pomyślała i uśmiechnęła się

Ki

Roześmiała się.
- To już wiem dlaczego bywam taka dziwna - powiedziała. - Wychowywałam się właściwie w samotności.

Evita

- Szkoda, że wcześniej do nas nie trafiłaś. - powiedziała. - Traktuję cię jak przyjaciółkę. Nigdy nikomu tego nie mówiłam, ale ty jesteś wyjątkowa, naprawdę.

Ki

- Jaa? - popatrzyła na Evitę zdziwiona. - Co może być we mnie wyjątkowego? Przecież jestem zwykłym, zdziczałym kotem.