Park

Phanaber

- Z LA.- Odparła, uśmiechając się.- A ty od dawna tu mieszkasz?

Vassie

Adell

Phanaber

- Pracuję w schronisku, pomagam zwierzętom. Właściwie nic innego nie robię.- Zaśmiała się.- Czasem zdarza mi się jeszcze chodzić po parku i oglądać ćwierkające ptaki.- Dodała xd.

Adell

-Bardzo ciekawe zajęcia.-powiedziała śmiejąc się. Po chwili spoważniała.-Ale co do schroniska to bardzo fajne zajęcie. Pewnie przyjemnie jest się tak troszczyć o te małe, biedne zwierzaki?

Chelsea · Gość

Wyszły.
/NMIT/

Phanaber

- Wiesz, to trudne, oglądać te smutne pyszczki dzień w dzień. - Westchnęła.- Ale z kolei to daje dużą motywację do tego, aby znaleźć im właścicieli.- Uśmiechnęła się.- Nie muszę zarabiać, więc robię coś na korzyść małych, bezbronnych zwierząt.

Peter

Peter leniwym krokiem przemierzał stare jak świat, alejki parku. Przeklinał się w myślach, kopiąc jakiś bogu ducha winny kamień. Idiota, idiota, i jeszcze raz idiota. Po cholerę żeś wracał, źle ci tam było ?! Mrucząc coś wściekle pod nosem, wyciągnął z kieszeni, i tak rozładowany telefon, i z całej siły cisnął w stronę kosza na śmieci. Nerwowym krokiem, zboczył z asfaltu, i opadł na ziemię, przy jakimś starym drzewie. Uprzednio jednak spojrzał w górę na gałęzie, czy nikt tam nie siedzi. Taki uraz.

Samira Allen

O dziwo, właśnie teraz alejką szła dziewczyna, której włosy co raz przyklejały się do wymazanych bezbarwną pomadką ust. Samira mamrocząc coś pod nosem odklejała namolne kosmyki, wodząc zażenowanym wzrokiem w około. I tu nagle... bach. Stanęła jak wryta, wpatrując się w znajomą jej sylwetkę chłopaka. Z tego wszystkiego upuściła nawet foliową, nie przyjazną środowisku reklamówkę z chinszczyzną, która oczywiście miała być jej obiadem. No i na domiar złego uśmiechnęła się pogodnie i pisnęła niczym uradowane dziecko. - Peter! - wystarczyła chwila, a ta podbiegła do niego i przykucając przy blondynie ścisnęła chłopaka i tym samym podduszając go niemalże.

Peter

Chłopak usłyszał swoje imię, lecz zanim w ogóle zdążył zareagować, już coś na nim wisiało. Ba, to go dusiło. Peter wywrócił oczami, po czym w teatralnym geście skrzyżował palce wskazujące przed twarzą Samiry.
-A idź, duszo nieczysta. - mruknął, próbując złapać oddech.

Samira Allen

Popatrzała na niego z grymasem i o dziwo ściągnęła ręce z jego szyi. Byłoby to dobre rozwiązanie, ale nie tym razem. Walnęła go z impetem w czuprynę otwartą dłonią.
-To ja tutaj biegnę do ciebie, a ty mnie nawet nie przytulisz! - jęczała teatralnie z miną pokrzywdzonego dziecka. - Nawet nie tęskniłeś pewnie, draniu! - dodała, lamentując dalej i z tego wszystkiego kopnęła go w bok {; 3}

Peter

-Pff, Draniu. Też mi coś. - wyburczał pod nosem, lecz nie było mu dane w spokoju się złościć, gdyż już po chwili postał po łbie. Skrzywił się nieznacznie i uniósł wzrok na dziewczynę. Tak, to był ten moment, w którym został bezczelnie kopnięty. Złapał się za bok, po czym rzucił jej wyrzutne spojrzenie.
-Ała. Porąbało ?! - burknął, patrząc na dziewczynę złowróżbnym wzrokiem.

Samira Allen

-Dobrze ci tak! - fuknęła, w geście naburmuszenia krzyżując ręce na piersiach. Spojrzała na niego z wyrzutem, wertując wzrokiem jego twarz. Jako, że słynęła z wachań nastojów już po chwili jęknęła pod nosem coś w stylu. - Jak ja tak mogłam! - i pochyliła się nad nim, znów go tuląc z całej siły. - Przepraszam, przepraszam. Musiało cię boleć, nie chciałam tak mocno ! - mamrotała z wyczuwalną skruchą. W duchu jednak miała nadzieję, że chłopak z braku tlenu posinieje zauważalnie i osiwieje jeszcze nieco.

Peter

-Wariatka. - mruknął lekko rozbawiony jej zachowaniem. Po chwili jednak jęknął, czując jak owa wampirzyca próbuje mu bezczelnie zmierzyć żebra. Nosz, uwzięła się na niego, i nie da mu spokoju dopóki nie umrze. Nie, ona na pewno nie była człowiekiem. Czując jak zaczyna mu brakować powietrza, wyciągnął ręce przed siebie, i desperacko zaczął ją łaskotać.

Samira Allen

Parsknęła śmiechem, odskakując od niego jak poparzona. Uśmiechnęła się pogodnie, wpatrując się w chłopaka jak w obrazek. Jednak i to nie trwało długo. Odwróciła się na pięcie i pobiegła po swoją reklamówkę. O dziwo, chinszyczyznę wyrzuciła do śmieci. Podeszła z foliowym świństwem do blondyna i założyła mu ją na głowę.- Przez ciebie właśnie straciłam obiad, mam rozumieć, że w takim wypadku postawisz mi coś dobrego w knajpie za rogiem? - zapytała, szczerząc się zuchwale. W wypadku, kiedy wystąpi moment niezdecydowania czy po prostu odmowa, Samira z pewnością nie zawaha się go udusić.