Park

Nathaniel

- najpierw bym posłuchał, co Ty masz do powiedzenia. - prychnął, odwracając się na chwilę. Przeleciał wzrokiem po sylwetce dziewczyny i ponownie ruszył w stronę mieszkania. A co tam.

Andrea

Dziewczyna wstała z ławki, zaczęła iść za chłopakiem.- To słucham.- odparła. Andrea szła za nim, miała nadzieję, że się zatrzyma. Może i źle zrobiła w to wierząc, ale kto by nie uwierzył? Kto by nie uwierzył, gdyby był taką osobą jak Andrea, łatwowierną. Zaciągnęła rękawy od bluzy.

Nathaniel

Nathaniel obrócił się, stając.
- Przyczepiła się w szkole. Myślała, że z nią będę. To moja była. - streścił wszystko w trzech zdaniach. Dla niego to wyjaśniało wszystko. Uniósł obie brwi, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Przeniósł znudzony wzrok na drzewa, wciągając powietrze.

Andrea

- No, ale .. czemu nie mówiłeś, że wyjeżdżasz?- zapytała. Zacisnęła wargi, co teraz już stało się niemalże nałogiem, podczas takich sytuacji. Westchnęła cicho. Co teraz miała myśleć?

Nathaniel

- bo myślałem, że pojadę na jeden dzień. Nawet byś tego nie zauważyła. - mruknął, przenosząc wzrok na Andree. Przewrócił oczami. Pf. Jak ona mogła tak pomyśleć?
Nathaniel uniósł oczy ku górze, spoglądając w chmury. Zmrużył oczy, czując jak słońce drastycznie dopada do jego tęczówek. Chłopak przymknął powieki, zaciskając usta w cienką linię.

Andrea

- Przepraszam, niepotrzebnie zrobiłam aferę.- odparła. Zagryzła wargę, robiąc krok w tył. Obejrzała się za siebie, ale zaraz potem wróciła wzrokiem do chłopaka. Skrzywiła się trochę, karcąc się za swoje zachowanie. No ale, wiadomo. Andrea na wszystko co podobne do tej sytuacji tak reaguje.

Nathaniel

- tak, bardzo nie potrzebnie. - burknął, krzywiąc się nieznacznie. Westchnął, wyjmując komórkę. Usunął wszystko, co mogłoby sprowokować dziewczynę do podobnych zachowań - takich jak przed chwilą. Na wszelki wypadek.
Nathaniel schował telefon do kieszeni spodni i przeniósł nieco zirytowany wzrok na dziewczynę. Ciągle się zastanawiał, jak ona - ONA - mogła na coś takiego wpaść. Przewrócił oczami.

Andrea

Dziewczyna rozejrzała się krótko, po to, by znaleźć jakąś ławkę. Zrobiła jeszcze kilka małych kroków w tył, po czym usiadła. Nie chciała nic mówić, jeszcze bardziej wszystko zepsuje. Podsunęła obie nogi pod brodę, a głowę zaś odchyliła do tyłu gapiąc się w niebo. Może to jej coś pomoże? Wątpliwe.

Nathaniel

Wzruszył ramionami, spoglądając na dziewczynę. Nathaniel zmienił się (zmienił?) - może aż za drastycznie? - jak na ten krótki wyjazd. Przewrócił oczami.
- idziesz? - burknął cicho, wstając. Ponownie już dzisiaj wbił ręce w kieszenie spodni i spoglądał to na Andreę, to na stronę, gdzie znajdował się jego dom.

Andrea

- Mhm.- skinęła zaciskając wargi. Wstała wbijając wzrok w ziemię, bo gdzie indziej miała patrzeć? Jak zawsze miała wrażenie, że teraz chłopak jest na nią zły, co jest też chyba prawdą. Westchnęła cicho, robiąc małe kroki w kierunku wyjścia.

Nathaniel

Nathaniel skinął głową i niewiele myśląc, ruszył w stronę domu. Po krótkiej chwili jednak, zahamował i czekał na dziewczynę. Aż tak wredny to nie jest.

Andrea

Zerknęła na niego, na dosłownie chwilę, ale zaraz też spuściła wzrok. Dołączyła do niego zarzucając wzrok na dłoń chłopaka. Chyba jej teraz nie uściśnie. Z lekka przyśpieszyła, nie chcąc być też ciężarem. Takim, że chłopak musiałby co chwilę się zatrzymywać.

Nathaniel

Spojrzał kątem na Andreę.
- Do mnie? - mruknął pod nosem, unosząc wzrok ku górze. Westchnął. Teraz to on zachowywał się jak naburmuszone dziecko. Z drugiej strony, miał powody, aby nie mieć humoru. Przygryzł wargę, wbijając wzrok w drzewo. Tak na prawdę, nie zastanowił się o konsekwencjach swojego zachowania. W sumie, mógł się spodziewać, że Andrea tak zareaguje. Nie znał jej dnia, czy dwóch. Znał ją o wiele dłużej.

Andrea

- Mhm, ale mogę iść do siebie. W końcu ta sama droga.- odparła cicho. Złożyła ręce na klatce piersiowej idąc dalej. Zagryzła wargę błądząc wzrokiem po ziemi.

Nathaniel

Chłopak skrzywił się nieznacznie, spoglądając na twarz dziewczyny.
- idziemy do mnie. - powiedział o parę tonów łagodniej, wzdychając. Uśmiechnął się lekko, prawie niewidocznie, pod nosem. Aż tak to sobie charakteru nie popsuł. Może tylko troszeczkę. ;3 Przesunął się lekko w bok - do Andrei - i objął ją jedną ręką w pasie.