Park

Mike

Jęknął głośno, gdy dziewczyna padła na niego wyduszając z niego całe powietrze.
- Musisz się tak rzucać? - wydusił z siebie otwierając gwałtownie oczy. Spojrzał na nią z wyrzutem w oczach i przetoczył się na bok sprawiając, że dziewczyna znalazła się na trawie.
- Już niedługo. A robale bywają sympatyczne i przynajmniej nie rzucają się na spokojnych, niespodziewających się niczego ludzi. - burknął.

Rukia

Rukia usiadła na trawie, tykając go bezczelnie patykiem w bok.
-Rozleniwiłeś się podczas tej podróży... - pokiwała jakby sama do siebie głową.
-Za grosz życia w Tobie! - marudziła dalej, przejęta losami chłopaka. Przeprostowała nogi w kolanach, spojrzała na czubki trampków i zamlaskała cicho,ot z braku laku.
Kiedy ten patrzał na nią pełnymi oburzenia oczami, mówił przepełnionym wyrzutem głosem, Rukia zwyczajnie ścierała ślad po jakimś pisaku z buta.
- Trzeba było się rozglądać wokoło. Nie moja wina, że nie potrafisz już o siebie zadbać i jesteś łatwą ofiarą dla przechodniów. - powiedziała jakby nieobecna, przygryzając wargę. -Ja zwyczajnie Cię w ten sposób uprzedziłam przed pierwszym, lepszym złodziejem, który już łasił się na Twój portfel. - dodała i uśmiechnęła się do niego promiennie.

Mike

Usiadł, potrząsnął głową i przeczesał palcami włosy by pozbyć się suchych źdźbeł trawy. Spojrzał na dziewczynę, wyjął jej patyk z dłoni i wyrzucił go za siebie.
- Tak. A więc jestem Ci wdzięczny za ostrzeżenie. Obiecuję od dzisiaj uważać na przechodniów. - zapewniał podnosząc się na nogi.
- A teraz idziemy stąd? - wyciągnął do niej rękę.

Rukia

Spojrzała za patykiem, westchnęła cicho. Złapała za dłoń chłopaka, podniosła się z pomocą jego sił. Podrapała po nosie, rozejrzała krótko i wróciła wzrokiem na chłopaka.
-A gdzie? - zacisnęła palce mocniej na jego dłoni. Nie, nawet jak wstała nie zamierzała jej tak szybko puszczać. Wyciągnęła z kieszeni telefon, odpisała na esemesa, którego dostała już wcześniej, przed spotkaniem, a o którym pod wpływem emocji zupełnie zapomniała.

Mike

Zmierzył krótkim spojrzeniem telefon dziewczyny. Czy ona chociaż na chwilę się z nim rozstawała? Przeniósł wzrok na jej twarz i wzruszył ramionami w odpowiedzi na zadane pytanie.
- Na pizzę, oczywiście. - wyjaśnił takim tonem jakby to było jedyne możliwe wyjście i uśmiechnął się lekko. No, wyglądała już na mniej obrażoną, taką przynajmniej miał nadzieję. Spojrzał na nią pytająco, czekając na aprobatę lub inny pomysł.

Rukia

Chwilę zastanawiała się nad jego propozycją. Widząc jego wzrok schowała komórkę do kiszeni i uśmiechnęła się kątem ust.
-A nie możemy jej sami zrobić? - rozpromieniła się, zastanawiając już w jaki sposób przyrządzić ciasto i czy rzeczywiście będzie w stanie to zrobić. Wiadomo w końcu, że nie każdy nadaje się do kuchni, a ona już na pewno nie.
Mimo wszystko, wszystkiego w życiu należy próbować. Zresztą wcale nie zamierzała tego wszystkiego robić w swojej kuchni. To prędzej jego wystawiłabym na szwank.

Mike

Zagryzł wargę słysząc jej propozycję. No cóż... do odważnych świat należy.
- Jasne, czemu nie. Spróbujmy. - zgodził się. Nie dodał, że nie jest najlepszy w kuchni - miał nadzieję, że ona powie mu co ma robić, ostatecznie marchewkę umie obrać. Chociaż nie, do pizzy raczej nie dodaje się marchewki.
- Chodźmy. - uśmiechnął się przerywając swoje rozmyślania i pociągnął ją za sobą.

Rukia

Dziewczyna idąc za nim już obmyślała co na pizzę powinny przygotować. Co kupić, co mogłoby się znaleźć u niego w lodówce. Spodziewała się jednak, że nie znajdzie tam zbyt wielu produktów.
-Ale masz chociaż mąkę w domu, nie? - zapytała czysto retorycznie, przyśpieszając krok, żeby wyrównać z nim tępo. Zupełnie nie miała pojęcia jak zrobić ciasto. Chociaż właściwie nie powinno być w tym nic trudnego. Woda, mąka, pewnie jajka. Sól i takie tam sprawy, bułka z masłem.
Idąc, nawet nie zwracała uwagi w którą stronę idą. [zt]

Kathleen

Po alejkach parku przechadzała się ciemnowłosa dziewczyna. Ręce schowane w kieszeniach kurtki zimowej, kaptur na głowie i szalik owinięty wokół szyi. Zima, pora roku, podczas której nie ma za dużo rozrywek, a gdzie się nie spojrzy tam leży biały puch. Przy okazji pora roku, której Kathleen nie lubiła. Po jakimś czasie wędrówki zauważyła ławkę, z której ktoś wcześniej zrzucił śnieg więc usiadła na niej.