Stary dąb

Mailen

Tak, oczywiście, Mailen musiała coś zgubić. Mruknęła coś pod nosem, nerwowo przeszukując kieszenie. Głupie klucze. Obejrzała się za siebie, czy aby na pewno ich tam nie ma. Po prawej stronie dziewczyny - nie ma, po lewej - nie ma, na wprost - też raczej nie będzie, z tyłu? Pewnie tak. To teraz się wracaj dziewczyno. Mailen cofnęła się o parę kroków, przypadkiem uderzając w dziewczynę.- Przepraszam.- rzuciła, spoglądając na nią. Cóż, jej to się często zdarza. Gubi coś, szuka, uderza w ludzi, po drodze.

Adeline

Spojrzała na nieznajomą, która przed chwilą o mało nie zwaliła jej z nóg i posłała jej promienny uśmiech. Tak, Adeline była dziś w wyśmienitym humorze. - Nic nie szkodzi - odrzekła i przyjrzała się dziewczynie. - Wszystko w porządku?

Mailen

- Tak, ja tylko szukam..- mówiła rozglądając się jeszcze w koło, w końcu stanęła normalnie patrząc na dziewczynę.- Kluczy, kluczy szukałam, bo zgubiłam.- wytłumaczyła z szerokim uśmiechem i garstką kluczy w dłoni.

Adeline

- Wspaniale, że się znalazły - powiedziała. Mieszkała w tym mieście już od kilku miesięcy, a wciąż właściwie nikogo nie znała, więc uznała tę sytuację za idealną na nawiązanie kolejnej znajomości. Wyciągnęła dłoń ku dziewczynie i przedstawiła się. - Adeline de Crayencour.

Tonita · Wysłany: Śro 1:31, 17 Mar 2010 Temat postu:

Weszła radosnym, żwawym krokiem. Jak dużo czasu minęło, odkąd była tu ostatnio! Teraz z wraka psa z powrotem stała się silną, energiczną jamniczką.

Adeline · Wysłany: Śro 18:21, 17 Mar 2010 Temat postu:

Usłyszawszy z niedaleka ciche potupywanie, charakterystyczne dla jakiegoś niedużego zwierzątka, odwróciła spojrzenie od dziewczyny i rozejrzała się w poszukiwaniu przybyłego stworzonka. Na widok jamnika uśmiechnęła się lekko. Wzrokiem zaczęła szukać właściciela psa.

Tonita

Tonita uśmiechnęła się psim uśmiechem i podbiegła pełna ufności do obcej osoby, merdając przy tym ogonem oraz podskakując nisko na krótkich łapkach. Po chwili zaczęła z radością obniuchiwać nogi człowieka.

Adeline

Zaśmiała się, patrząc na cuda, które wykonywała jamniczka. Przykucnęła, by lepiej jej się przyjrzeć. Tonita wyglądała na zadbaną, jednak Adeline nie zauważyła, by ktoś przyszedł do parku razem z nią. - Co tu robisz, mała? - zapytała i podniosła rękę, żeby pogłaskać suczkę po łebku. Zatrzymała ją jednak - jamniczka wyglądała na nieszkodliwą, ale dziewczyna wolała choć częściowo zachować ostrożność.

James.

Chłopak przyszedł do parku. Rozejrzał się wokoło i westchnął. Podejrzewał, że wieki znajdzie mu znalezienie konkretnej ulicy. Mieszkanie, które tu kupił wydawało się być przytulne i co najważniejsze - wygodne. Na zdjęciach. Szkoda, że tam nie trafił. Czy z moją orientacją w terenie naprawdę jest tak źle ? Usiadł na ławce i jeszcze raz spojrzał na małą mapkę Palm Beach, kupioną w punkcie informacji turystycznej.

Adeline

W końcu Adeline wyciągnęła rękę, by pogłaskać Tonitę po łebku. Suczka miała obroże na szyi, więc dziewczyna przyjrzała jej się, lecz nie znalazła tabliczki z adresem, ewentualnie nazwiskiem właściciela. Westchnęła ciężko. - No i co, mała? Jak mamy teraz znaleźć twojego człowieka? - spytała jamniczkę. Nie chciała zostawiać psa samego w parku.

James.

Westchnął ponownie. Chyba nie zdoła się w tym połapać. Mimo, że Palm Beach było małe, to napchane domami i uliczkami. Wstał i zarzucił torbę na plecy. Chwycił gitarę i podszedł do rudowłosej dziewczyny, która stała nieopodal.
-Przepraszam... nie wiesz jak tam dojść ? - zapytał wskazując miejsce na mapie.

Adeline

Zaprzestała głaskania jamnika i dźwignęła się na równe nogi. Popatrzyła na miejsce wskazywane przez chłopaka na mapie. Mimo że mieszkała w Palm Beach dobre kilka miesięcy, nie znała zbyt dobrze miasta. Potrafiła tylko trafić z domu do kilku sklepów i parku. Po chwili zastanowienia wzruszyła ramionami i odpowiedziała. - Nie mam pojęcia.

James.

Pokręcił głową po czym przyjrzał się dziewczynie. Miała ciemne, rude włosy i niesamowite, błękitne oczy. Uśmiechnął się lekko po czym natychmiast spytał.
- To może pomożesz mi szukać ?

Adeline

Przeniosła wzrok na stojącą przy niej jamniczkę. Miło by było spędzić wreszcie choć chwilkę dłużej z kimś, kto nie ma czterech łap i ogona. I na dodatek ma długie włosy i gitarę pod pachą. Nie chciała jednak zostawiać psiaka samego. - Nie sądzę, bym mogła ci jakoś pomóc. Zupełnie nie znam tej części miasta - powiedziała.

James.

- Rozumiem - odpowiedział i kiwnął głową. Nie miał jednak zamiaru rezygnować z nawiązania być może bliższej znajomości z tą dziewczyną. Wyciągnął rękę i uśmiechnął się.
- Jestem James. To Twój pies ? - zagadnął spoglądając na jamniczkę siedzącą przy nogach nieznajomej.