Spokojna plaża

Phanaber

- Dlaczego?- Zapytała, marszcząc brwi, bo próbowała sobie przypomnieć, że może kiedyś coś mówił. Niestety, nic nie przyszło jej do głowy.- Coś się stało?- Zadała drugie pytanie, zaraz po tym pierwszym.

Luke

- Moja matka miała zawał. Skutkiem tego był paraliż. Musiałem się nią opiekować, ale po jakichś dwóch miesiącach zmarła. Kolejny zawał. - wyjaśnił oględnie i westchnął. Niby odpoczywał po śmierci matki koło pół roku, żeby to sobie poukładać, ale jakoś dalej przeżywał to wydarzenie.

Phanaber

- O Boże.- Mruknęła cicho i położyła mu rękę na ramieniu.- Przykro mi.- Powiedziała, bo chyba nie było takich słów, którymi mogłaby go teraz pocieszyć. Tym bardziej, że nawet nie czuła się osobą, która powinna to zrobić, a to bolało ją dodatkowo.

Luke

- Mnie też, ale żyje się dalej. - wzruszył barkami, jak to twardy facet, i uśmiechnął się lekko. Był dobrym aktorem i tylko dzięki temu nie wylewał z siebie łez, no i potrafił normalnie się zachowywać.
- To było koło pięciu do siedmiu miesięcy temu, straciłem poczucie czasu. - oznajmił po chwili.

Phanaber

Skrzywiła się.- Powinnam tam być, prawda?- Stwierdziła cicho i chłopak może się nie wiadomo jak uśmiechać, ona i tak widziała, że nie jest z nim najlepiej. W końcu trochę byli razem.

Luke

- Dałem sobie radę. - odpowiedział, chociaż, fakt, wolałby, gdyby wtedy nie był sam. Tylko że czasu nie cofnie, a gdybanie nic nie załatwi - chyba musieli sobie wyjaśnić, co dalej, a nie udawać, że nigdy nic nie było.
- Phanaber, co zamierzamy teraz zrobić? - zapytał wprost.

Phanaber

Podniosła głowę, którą wcześniej opuściła i patrzyła na niego dłuższą chwilę.- Nie mam pojęcia.- Przyznała, a potem na moment zapadła taka ciężka, nieprzyjemna cisza.- Nie wiem co czujesz.- Odezwała się po chwili.- Nie widzieliśmy się jakieś osiem miesięcy, w tym czasie mogło, i wydarzyło się dużo. Wcale bym się nie zdziwiła, gdybyś...- urwała i pokręciła głową.

Luke

- Lepiej powiedz mi, co ty czujesz. - szczerze mówiąc, teraz była jeszcze bardziej tajemnicza niż wcześniej, przynajmniej dla niego. Nie bardzo wiedział, co może czuć blondynka, a postawić się w jej sytuacji nie umiał. No cóż, chociaż pozory zachowywał, gdzieś tam w głębi ją tak trochę kochał.

Phanaber

- Ja?- Zastanowiła się, obejmując rękami kolana, które podciągnęła prawie pod brodę.- Boję się. Nie wiem, na czym stoję, a to trochę przerażające.- Przygryzła wargę w zamyśleniu.- Kiedy wyjeżdżałam, byłam właściwie pewna, że mnie znienawidzisz. Może nawet po cichu na to liczyłam, w końcu wtedy jest zawsze trochę łatwiej.- Kolejną chwilę milczała, tak jakby szukając słów.- Tylko, że tym razem to nie działo. Nie pomagało nic, za bardzo wyryłeś mi się w pamięci.

Luke

- No cóż, właściwie cały czas myślałem o tym, kiedy cię znowu spotkam. - przyznał w końcu tak od siebie. Miał wiele zajęcia, ale mimo wszystko wiele rozmyślał. O wszystkim.
- Chyba powinienem się cieszyć, że tak było, dzięki temu znowu się widzimy. Inaczej nie miałabyś po co wracać, hm? - stwierdził, patrząc jej w oczy.

Phanaber

Skinęła głową.- Inaczej w ogóle bym nie wróciła.- Przyznała.- Todd, ja...- Uśmiechnęła się tak słabo i położyła dłoń na jego dłoni.- Minęło osiem miesięcy. Nie zdziwię się, jeżeli już nic do mnie nie czujesz, albo... kogoś już masz. - Powiedziała powoli, chociaż to ostatnie z trudem przeszło jej przez gardło.- Nie wróciłam po to, żeby namieszać.

Luke

- Strasznie za tobą tęskniłem i nie myślałem o niczym innym. No, może poza matką. - przyznał, ściskając mocniej jej rękę. Dopiero co był zły, że wyjechała, ale w sumie to lepiej niż gdyby dała się złapać. Teraz przeszło mu - bo przecież wiedział, że wyjścia nie miała.
- Ja też miałem nie wracać, dostałem w spadku dom. - przyznał po chwili.

Phanaber

- Ale wróciłeś. Dlaczego?- Zapytała. Zadawała kolejne pytania, mimo, że dalej miała kompletny mętlik w głowie. W końcu, chłopak nie określił się co do tego, czy kogoś ma, czy nie. Znaczy, zrobił to, ale teraz nic nie wydawało jej się jasne.

Luke

Uniósł brew.
- Mimo że minęło naprawdę wiele czasu, postanowiłem, że cię znajdę. Sprzedałem dom i stać by mnie było na poszukiwania nie tylko na terenie miasta, ta willa była warta dość dużo. - tak, jego ojciec był słynnym muzykiem i dzięki temu mieli willę. Niestety ojciec zmarł parę lat temu.
- Najpierw chciałem sprawdzić tu. I akurat cię znalazłem. - uśmiechnął się lekko i pogładził ją dłonią po policzku.

Phanaber

Odetchnęła z ulgą, a potem też się uśmiechnęła. Chociaż wiedziała doskonale, że nie byłby w stanie jej znaleźć, gdyby dalej uciekała, doceniała jego słowa i samą chęć.- Czyli mamy jeszcze jakieś szanse?- Bardziej chyba stwierdziła, niż zapytała.