Zachód Słońca

Jesse

- nie ma sprawy. Zostanę. - mruknął, kręcąc głową. Zdjął bluzę i narzucił na dziewczynę, samemu oplatając nogi dłońmi. Westchnął. Chyba zaraził się milczeniem. Tak, trzeba to naprawić.
- i co powiesz? - mruknął, jak do nieznajomego. Wcale nie chciał takiego tonu. Przygryzł wargę. Miał nadzieję, że dziewczyna to wyłapie. Ale to była nikła nadzieja. Tak. Limit przeprosin chyba mu się wyczerpał, bo nie umiał wypowiedzieć tego słowa, chociaż bardzo chciał. Westchnął. Dlaczego? Przecież nie miał cichych dni. Ba. On nigdy ich nie miał. No ale. Zawsze musi być ten pierwszy raz. Więc jest dziś. Iskierki już dawno wygasły, niczym świeczka.

Amelie

- Może to, że chyba i tobie się to udzieliło. - odparła, co zabrzmiało jak pytanie, choć nie miała zamiaru tak wypowiedzieć swoich słów.
- Dzięki. - uśmiechnęła się nieznacznie, czując ciepło, które przenikło ją, gdy Jesse okrył ją bluzą. Zaraz jednak pomyślała, że nie może tak być, on będzie marznął, a ona się grzała. To nie fair.
Rozłożyła bluzę i maksymalnie się do niego przysunęła, tak, że stykali się teraz całymi ciałami, po czym narzuciła bluzę od tyłu. Chociaż obydwoje czuli jej ciepło i dodatkowo ogrzewali się nawzajem.
Przymknęła oczy, zastanawiając się nad wyjazdem do Paryża. Po chwili jednak je otworzyła, by wlepić wzrok w siedzącego obok.
- Jesteś pewien, że chcesz jechać? - zapytała; wolała się upewnić, jak jest, stare przyzwyczajenie. Zawsze tak miała.
Po raz kolejny jej wzrok wychwytywał każdy szczegół wyglądu towarzysza. To głupie, ale wolała zachować ten obraz w pamięci, na wszelki wypadek.
Jej pamięć odnotowywała także po kolei każde jego słowo, gest i ogólnie wszystko, by potem móc to wiarygodnie odtworzyć. Szybko zorientowała się też, że ma w zwyczaju przygryzać dolną wargę w razie zmartwienia.
I tak był świetny, i tyle.

Jesse

Skinął głową, jakby mechanicznie. Był pewien. Chyba. Wzdrygnął się lekko, czując ciepło dziewczyny. Odsunął się, jednak po chwili znów poczuł jej skórę. Był jeszcze bliżej. O ile się dało.
Jesse wciągnął powietrze i odsunął się ku tyłowi, obejmując Genevieve w pasie. No tak, trochę się bał. Jej reakcji i w ogóle. Wszystkiego. Z Mariką nie było tak samo. Czuł to.
Przyjemny dreszczyk przeszedł jego ciało, a chłopak sam oparł brodę o jej ramię. Wciągnął powietrze zmieszane z morską bryzą. Uśmiechnął się pod nosem.

Amelie

Dziewczyna była nieco zaskoczona zachowaniem blondyna, ale nie protestowała. Jedną dłonią objęła go za szyję, drugą rysując przed sobą niezidentyfikowane kształty na piasku.
- Cieszę się, nie będę tam sama. - skwitowała. Popatrzyła przed siebie, zastanawiając się, ile jeszcze czasu zostało do wyjazdu.
- To ja pomogę ci się spakować. - powtórzyła to, co mówiła dłuższą chwilę temu. Zawsze dobry pretekst. Później pójdą do niej, ona się spakuje i pojadą. Tak, to było dobre, bardzo dobre. Więcej spędzonego razem czasu, i w sumie to głównie to się liczyło.
Ciekawa była, jak przedstawi tego pana obok matce, ale to już był temat drugoplanowy, do uzgodnienia.

Jesse

Jesse przygryzł wargę, poprawiając dłonią bluzę. Przyłożył usta do ucha dziewczyny.
- nie ma sprawy. Jak przedstawisz mnie swojej mamie lovely? Mam nadzieję, że miałaś tam łóżko dla dwóch osób, hm? - zapytał cicho i miękko, uśmiechając się przy tym. Odgarnął włosy z jej twarzy, wciągając ponownie powietrze. Spojrzał ku górze i dostrzegł słabe promienie słońca.
- już świt! - parsknął i zerwał się z ziemi. Nie pomyślał nawet o tym, że mógł urazić dziewczynę. No cóż. Chłopcy tak mają.

Amelie

- Nie wiem, wersję ustalimy. - wzruszyła ramionami.
- Pewnie, że jest dwuosobowe. Pozwolę ci nawet w nim spać, jeśli zostaniesz jeszcze trochę, albo pójdziemy do któregoś z nas, pakować się. - poinformowała, uśmiechając się.
Również zerknęła na niebo, ale nie podniosła się, a jedynie pociągnęła blondyna w dół.

Jesse

Skrzywił się, jednak nie usiadł. Pociągnął dziewczynę ku górze.
- idziemy do mnie. - mruknął z nikłym uśmiechem. Stłumił ponowne ziewnięcie, krzywiąc się nieco.
- chodź. - dodał i pociągnął ją w stronę zabudowań. Słońce powoli wychodziło ponad horyzont, a morska bryza stawała się już uciążliwa.

Amelie

Geneviève bez protestów poszła za towarzyszem, zastanawiając się, jak wygląda jego mieszkanie. A może dom? W sumie to nie miała pojęcia, ale, jak zawsze, była strasznie ciekawa, jak tam jest.

*zt, napisz pierwsza.*

Catherine

uwielbiała zachody słońca więc przyszła na plażę. Oczywiście nie po to by pływać, ani się jej śni. Rozejrzała się, pusto idealne miejsce. Uśmiechnęła się i szła dalej po plaży, czekała aż nadejdzie ten czas i słońce zacznie zachodzić.

Radek

Chłopak lubił włóczyć się od rana do nocy, takim oto sposobem stał teraz na miękkim piasku i czuł na sobie morską bryzę. Chwycił w palce jeden ze swoich niesfornych kosmyków i schował go za ucho. Jakoś ostatnio nie spotkał nikogo ciekawego, miał nadzieję, że niedługo się to zmieni. Starzeje się.. a drugiej połowy nie widać, nie czuć, nie słychać. Oblizał wargi podchodząc bliżej wody. Przykucnął tuż przy brzegu.

Catherine

Idąc tak brzegiem, nuciła sobie piosenkę, trochę się jej nudziło, ale nie narzekała. Szła i śpiewała, od czasu do czas spoglądała na słońce czy już zachodzi, ale jeszcze nie. W końcu stanęła i zamknęła oczy, oddychała głęboko.

Radek

Podparł się rękami z tyłu, by było mu wygodniej obserwować słońce. Co prawda, nie należał do ludzi romantycznych i szukających we wszystkim lepszej strony, o nie. Ale czasem, przy dyskusji, warto było wspomnieć o tym co widział ostatnio. A przecież ciągłe wymienianie bójek wiało nudą.

Catherine

Wiatr zaczął wiać mocniej i rozwiał jej włosy, uwielbiała to uczucie. Zamknęła na chwilkę oczy i wyobrażała sobie miłe chwile. Lecz otworzyła oczy i spojrzała na chłopaka, postanowiła zagadać, bo tak trochę się jej nudziło. Tak więc wstała i zaczęła iść w jego kierunku.

Radek

Czuł jak zimny wiatr muska jego twarz. Na wargi cisnęła mu się niedawno usłyszana piosenka. Miał tendencję do zapamiętywania rzeczy niepotrzebnych, więc nie mógł zapomnieć. - Gdy się zerwie wiatr wtedy ja.. wzniosę Cię na uśmiech ziemi. - Zaczął cicho nucić, tak żeby dziewczyna znajdująca się nieopodal nie słyszała. Nie lubił pokazywać swoich cech.

Catherine

Gdy podeszła do niego, przyjrzała mu się od dołu do góry - cześć - powiedziała i spojrzała na zachód słońca, nie mogła się oprzeć. Choć nigdy tu nie przychodziła i nie patrzyła na zachód, ale ostatnio coś się zmieniła.